پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مسائلی که صوفیان به خاطر آن مورد مذمت قرار گرفته‌اند بدمستی کردن، از حال رفتن و بیهوشی در مجلس ذکر و رقص سماع است. سران تصوف مدعی‌اند که تمام این‌ها از عشق به خداست. ادعایی که توسط هر یک از علما شیعه و سنی مورد نقد قرارگرفته و آن را لاف صوفیه خوانده‌اند. چنانچه زمخشری عالم بزرگ اهل سنت درباره این ادعا می‌گوید: «از حال رفتن صوفیان در حلقه ذکر به خاطر عشقی است که به أمردان (نوجوانان نابالغ) دارند که در حلقه ذکر حاضر هستند و به آن‌ها نگاه می‌کنند و اگر می‌خواهی به حقیقت، پی ببری باید در آن‌وقت مستی و بی‌حالی، ایشان را بر سر دیوار بلندی بگذاری و قرآن را به غنا برای ایشان بخوانی. هرگز از حال نروند و از دیوار نیفتند، این از علامت کذب ایشان در ادعای عشق و حب خداوند متعال است.» [تفسیر کشاف، ج 1، ص 353] چراکه با غنا و عشق به أمردان به مستی رسیده ولی آن را از عشق خدا می‌دانند. حال آنکه خواندن قرآن تأثیری در حال آن‌ها ندارد. چه رسد به اینکه از تلاوت قرآن مست شده و بی‌هوش شوند.

پی‌نوشت:
تفسیر کشاف، زمخشری، دارالحیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، ج 1، ص 353