پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از جمله آیاتی که بهائیان در اثبات حقانیت خود بدان استناد می‌کنند، آیه‌ی 35 سوره‌ی اعراف است. [کانال‌های تلگرامی تبلیغی بهائیت] خداوند در این آیه می‌فرماید: «يا بَني‏ آدَمَ إِمَّا يَأْتِيَنَّکُمْ رُسُلٌ مِنْکُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْکُمْ آياتي‏ فَمَنِ اتَّقي‏ وَ أَصْلَحَ فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ [اعراف/35]؛ ای فرزندان آدم! اگر رسولانی از خود شما به سراغتان بیایند که آیات مرا برای شما بازگو کنند، (از آن‌ها پیروی کنید) کسانی که پرهیزگاری پیشه کنند و عمل صالح انجام دهند، نه ترسی بر آن‌هاست و نه غمناک می‌شوند».
در پاسخ به این استدلال بهائیان می‌گوییم:
اولاً: مخاطب این آیه مسلمانان نبوده بلکه مجموعه‌ی جوامع بشر و تمام فرزندان حضرت آدم (علیه السلام) می‌باشد. بنابراین، این آیه حکایت از اصل تشریع، پس از خلقت حضرت آدم (علیه السلام) دارد نه تشریع پس از پیامبر اسلام. ثانیاً کلمه‌ی «إمّا» مرکب از «إن شرطیه» و «ما»ی زائده است؛ «يَأْتِيَنَّکُمْ» شرط آن و جمله‌ی «فَمَنِ اتَّقي‏ وَ أَصْلَحَ» جواب آن می‌باشد. اساساً در این‌گونه آیات، هدف اصلی بیان ملازمه میان شرط و جزا است و دلالتی بر وقوع شرط در آینده ندارند. [ر.ک: سبحانی، خاتمیت از نظر قرآن حدیث و عقل، ص 107]
ثالثاً: فعل مضارع به خودی خود دلالت بر وقوع فعل در آینده ندارد؛ بلکه این «قرینه» است که مشخص می‌کند آیا فعل، مختص حال، آینده و یا هردو است.

پی‌نوشت:
آیت‌الله سبحانی، خاتمیت از نظر قرآن حدیث و عقل، تهران: توحید، 1369، ص 107.