بادقت در تاریخ اسلام، می‌بینیم مردان سیاست و نیرنگ درباره‌ی خلفا و هوادارانشان احادیث زیادی جعل می‌کردند و مناقب و فضایلی می‌تراشیدند که اصلاً لیاقت آن را نداشتند و جالب‌تر این‌که خودشان در مناسبت‌های مختلف منکر آن می‌شدند؛ معاویه یکی از آن افراد است که نسبت‎های عجیبی به او داده‌اند، چرا که او را دارنده‌ی دانش علوم الهی می‌دانند، از جمله این‌که به پیامبر نسبت می‌دهند که فرمود: «نزدیک بود معاویه به‌خاطر دانش زیاد و امانت‌داری بر پروردگارم، به پیامبری مبعوث شود.»[تاریخ دمشق، ج9 ص47] و یا نقل می‌کنند: «امانت‌داران الهی هفت نفرند، لوح، قلم، اسرافیل، میکائیل، جبرئیل، محمد، و معاویه.»[الغدیر، ج5 ص308]
در روایتی دیگر از ابوبکر هذلی در امانت‌داری معاویه آمده: روزی ابوالاسود دئلی با معاویه سخن می‌گفت، و بادی از او خارج شد؛ به معاویه گفت این مطلب را جایی نقل نکن، معاویه این ماجرا را برای عمروعاص و مروان بن حکم نقل کرد و چون ابوالاسود نزد معاویه آمد، عمرو عاص به او گفت دیروز باد معده‌ات چه کرد؟ در جواب گفت: از من پیرمرد که روزگاری بر او گذشته و اعصاب و جوارح او سست شده و نگهداری آن‌چه در شکم است را ندارد چه توقعی است. سپس به معاویه گفت مردی که امانت‌داری و مروّت او نسبت به مخفی کردن یک باد معده ضعیف را ندارد، آیا سزاوار است که بر امور مسلمانان امین شمرده شود.»[انساب الاشراف،ج11، ص113]

پی‌نوشت:

تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج9 ص74.«کاد ان یبعث معاویه نبیاً من کثرة علمه و ائتمانه علی ربّی».
الغدیر، علامه امینی،موسسه الاعلمی للمطبوعات، بیروت، لبنان، ج5 ص308.«الامناء سبعة، اللوح و القلم، و اسرافیل، و میکائیل، و جبرئیل، و محمد و معاویه».
انساب الاشراف، بلاذری، بیروت: دارالفکر، 1417ق، ج11، ص113. «فلما خرج أبو الأسود دخل عمرو بن العاص على معاوية فأخبره بما كان من أبي الأسود، وبلغ أبا الأسود ذلك فأتاه فَقَالَ: يا مُعَاوِيَة إن الذي كان مني قد كان مثله منك ومن أبيك وإن من لم يؤتمن على ضرطة لجدير ألا يؤتمن على أمر الأمة.»