در اوستا، گاتها، هات 44، بند 20 آمده است که زرتشت نسبت به شکنجه و قربانی کردنِ گاوها اعتراض می‌کند [پورداود، گاتها کهن‌ترین بخش اوستا، ص 520] و برخی از موبدان زرتشتی، این را شاهدی بر ممنوعیت هرگونه قربانی در آیین زرتشتی می‌پندارند و این را نشانگر صلح‌دوستی و انسانیت خود می‌خوانند!
در پاسخ باید بگوییم اولاً دروغ گفتن نشانگر انسانیت نیست! ثانیاً به ادعای اوستا، دشمنان زرتشت، گاوها را در راه دیوها، شکنجه و زجرکُش می‌کردند. اگر زرتشت، به این رفتار اعتراض کرد، به معنی مخالفت با اصلِ قربانی کردن نیست. ثالثاً در دیگر بخش‌های اوستا به روشنی قربانی کردن حیوانات در راه اهورامزدا ستایش شده است. همچنین کشتن مورچه و لاک‌پشت و قورباغه و ... در آیین زرتشتی کردار نیک شمرده می‌شود. رابعاً موبد کورش نیکنام گفته است: «قربانی کردن که در سرودهای زرتشت، از کارهای ناپسند شمرده شده، مراسمی بوده که در آن انسان برای رسیدن به هدفی غیر از خوردن گوشت گوسفند، گاو و حیوان دیگر آن را انجام داده و با شادمانی و فریاد، خشنودی خود را از قربانی کردن در راه خدایان پنداری بیان داشته و ارزش انسان بودن خود را با کشتار بی‌رحمانه حیوانات ثابت می‌کرده است». [تارنمای موبد کورش نیکنام، پاسخ به پرسش‌ها] پس در زرتشتی‌گری، قربانی کردنِ حیوانات، بدون شکنجه و برای مصرف گوشت آنان کاملاً پذیرفته شده است.

پی‌نوشت:
ابراهیم پورداود، گاتها کهن‌ترین بخش اوستا، تهران: انتشارات اساطیر، 1384.