پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در بخشی از نامه‌ی جناب معصومی تهرانی به آیت‌الله محقق داماد، وی در دفاع از بهائیت، تقسیم انسان‌ها به مؤمن و کافر را غیرصحیح برشمرد.[به نقل کانال‌های تلگرامی بهائیت] در پاسخ به اظهارات این روحانی‌نمای شیعی، می‌بایست دو نکته را متذکر شویم.
اولاً: جناب تهرانی، شما چگونه خود را عالم اسلامی می‌پندارید در حالی که اساساً از توصیه‌ی قرآن، در نحوه‌ی برخورد مؤمنین با کافران، بی‌اطلاع هستید.[قرآن کریم، آل‌عمران/28] ثانیاً: جناب تهرانی! بد نیست بدانی پیامبرخوانده‌ی همان بهائیتی که سنگش را به سینه می‌زنی نیز، انسان‌ها را به دو دسته‌ی کافر و مؤمن تقسیم کرده و از ملاقات پیروانش (که در اصطلاح او مؤمند) با کافرین (پیروان سایر ادیان) به شدّت منع کرده است.[مائده آسمانی، ج 4، ص 280] البته دلیل آن‌که بهائیان به این فرمان پیامبرخوانده‌شان عمل نمی‌کنند، اینست که چون «شما»، بازیچه‌ی دست مستکبرین برای نفوذ در ملّت‌ها و خصوصاً مسلمانان هستند و هر دستور پیشوایانشان را که با این هدف در تضاد باشد، نمی‌پذیرند.

پی‌نوشت:
قرآن کریم: «لا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْکافِرينَ أَوْلِياءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنينَ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِکَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ في‏ شَيْ‏ءٍ [آل‌عمران/28]؛ مؤمنان نباید کفّار را به جای مؤمنان دوست و یاور و سرپرست بگیرند و هرکس چنین کند در هیچ رابطه‌ای با خدا نیست».
حسینعلی بهاء: «إعلَم بِأنَّ الله حَرَّم علی أحباءالله...؛ بدان که خدا بر أحبایش، دیدار با مشرکین و منافقین را حرام کرده است»: اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 4، ص 280.