پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از اعمال صوفیان، برای رسیدن به  قرب خداوند عمل سماع است که هم در گذشته بین صوفیان مرسوم بوده و هم در بین صوفیان معاصر، این عمل حرام ترویج می‌شود. سماع در نزد عده‌ای از بزرگان صوفیه، به حدی شدید بوده که آن را یکی از بهترین اعمال در نزد پروردگار دانسته‌اند. مولوی، شمس، فخرالدین عراقی، اوحد الدین کرمانی و روزبهانی بقلی شیرازی از صوفیان نامداری هستند که نسبت به سماع اشتیاق فراوان داشته و آن را برای یک صوفی لازم می‌دانسته‌اند. چنان‌چه مولوی در این‌باره می‌گوید:
پس غذای عاشقان باشد سماع * که در او باشد خیال اجتماع [مثنوی، ص743]
حتی این افراد، سماع را برتر از نماز دانسته و آن را نماز حقیقی صوفیان معرفی می‌کنند. فرزند مولوی (سلطان ولد) نیز می‌گوید: «انبیا توجه و رویکرد به خدا را در قالب نماز به مردم می‌رساندند؛ اما اولیا (صوفیه) آن نماز حقیقی را به صورت سماع به عالمیان رساندند.»[ولدنامه، ص75] ببینید چگونه این صوفیان، برای رسیدن به مقاصد و لذایذ دنیوی خود، این عمل حرام را بین مریدان خود رواج داده و آن را نماز حقیقی، برای عاشقان الهی معرفی کرده‌اند.

پی‌نوشت:
سلطان ولد، ولد نامه، به تصحیح جلال الدین همایی، تهران، موسسه نشرهما، 1376 هـ ش ،چاپ اول، ص 75
مولوی، مثنوی، به‌تصحیح محمد استعلامی، دفتر چهارم، ص ۷۴۳.