ادعای پشیمانی امیرکبیر از سرکوب بابیان!
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغان بهائی در کانال تلگرامی خود، پس از توهین به مرحوم امیرکبیر، با استدلال به کتاب «ظهورالحق» مدعی شدند امیرکبیر پیش از شهادت: «متنبّه به علت اصليّه‌ی مجازات خود شده، اعتراف به خطای خويش نموده گفت: اصلاً مصلحت در اين نبود كه متعرّض سيد باب و تابعانش شوم و من در قتل سيّد، تقصير و اشتباه بزرگی كردم و اينک جزاء آن را می‌بينم». اما حقیقت اینست که تنها مستند بهائیان برای اثبات پشیمانی امیرکبیر، کتاب ظهورالحق نوشته‌ی اسدالله مازندرانی (یکی از مبلّغان بهائیت) است. در این صورت، دلیل آنان عین مدعا بوده و اعتباری ندارد.
اما علّت این دشمنی‌ها و دروغ‌پردازی‌های بهائیت برعلیه امیرکبیر آنست که وی، در براندازی و سرکوب بابیت در دوران صدراتش موفق گردید. همچنان که «جستین شیل» سفیر انگلیس در ایران (اوایل دوره‌ی ناصری) می‌گوید: «پس از غائله‌ی زنجان پیروان باب جرأت نکردند که صلح و امنیت عمومی را به هم بزنند».[امیرکبیر و ایران، ص 451] آری؛ مسلّما اگر امیرکبیر نبود سرکردگان بابی و بهائی به مقصود خود در ایران می‌رسیدند.[ر.ک: فرقه بهائیت در ترازوی نقد، ص 11]
از این‌رو اقدامات اصلاح‌گرانه‌ی امیرکبیر باعث نفرت بهائیان و سایر دشمنان داخلی و خارجی از امیر و دسیسه چینی برای فراهم کردن نقشه قتل او گردید. با این حال چگونه ممکن است میهن‌پرستی چون امیرکبیر، در آستانه‌ی شهادت، از سرکوب عوامل نابودی کشور و قتل خود، پشیمان گردد؟!
پی‌نوشت:
فریدون آدمیت، امیرکبیر و ایران، تهران، انتشارات خوارزمی، 1362، چاپ هفتم، ص 451.
محمد برزگر، فرقه بهائیت در ترازوی نقد، فصلنامه پلکان، شماره چهارم، سال دوم، بهار 1391، ص 11.
دیدگاه‌ها
Ali kargari Haj...
1400/03/22 - 06:51
لینک ثابت
فریدون آدمیت مورخ دوران
افزودن نظر جدید