خداوند متعال آیاتی را در قرآن بیان نمود تا هر روز صبح و شام تلاوت کنندگان آن در هر زمانی به یاد برخی از رویدادهای مهم آن باشند و راه رشد و هدایتشان آشکار شود و مرجعی که باید راهنمایی‌های دینشان را از او بگیرند را بشناسند. یکی از این آیات شریفه، آیه ولایت می‌باشد که در شأن حضرت علی (علیه السلام) نازل شده است و احادیث متواتری که جایگاه این امام همام را برای مردم متذکر شده است، مانند حدیث غدیر و... اما حدیث دیگری هم وجود دارد که در کتب فریقین با صراحت حضرت را به‌عنوان هدایت‌گر و هدایت شده به مردم معرفی می‌کند. از جمله این حدیث شریف که در مسند احمد بن حنبل به نقل از زید بن یثیع از امیرالمؤمنین از پیامبر آمده است که فرمودند: «اگر علی را امیر خود بگردانید – که نمی‌بینم چنین کنید- او را هادی و هدایت‌گر و مهدی و هدایت شده می‌یابید که شما را در راه مستقیم نگه می‌دارد.»[مسند احمد بن حنبل، ج1 ص175] اما این امت پیامبر با این‌گونه احادیث وارده، صلاح خود را نفهمیدند و چشم بصیرت خود را برای هدایت خود بستند و منحرف شدند.

پی‌نوشت:

مسند، احمد بن حنبل، موسسه الرساله، بیروت، لبنان، ج1 ص175 حدیث 861. «و ان تومروا علیاً –ولا اراکم فاعلین- تجدوه هادیاً مهدیاً، یاخذ بکم الطریق المستقیم.»