یکی از آسیب‌های پیش‌روی در مباحث مهدویت، گرایش به نوع جدیدی از توقیت (تعیین زمان ظهور) و تعیین محدوده‌ی زمانی برای ظهور امام دوازدهم(علیه‌السلام) است که توسط احمدالحسن و پیروان وی صورت گرفته است. هرچند که معنای توقیت؛ تعیین دقیق زمان و ساعت ظهور است، اما تعیین محدوده‌ی ظهور و تاکید براین‌که در حال حاضر در عصر ظهور هستیم، سخنی ناروا و مغرضانه می‌باشد که از آن با عنوان «توقیت‌گرایی نوین» یاد شده است. البته این نوع از توقیت‌گرایی در میان مدعیان دروغین مهدویت تازگی نداشته و تمامی آنان با بیان این‌که در عصر ظهور بوده و فاصله ما با ظهور بسیار کم است، احساسات دینی مردم را تحریک کرده و پس از مدتی کوتاه، خود را به عنوان مهدی معرفی کرده‌اند. به عنوان نمونه می‌توان به «محمد‌بن‌قومرت» اشاره کرد که در آغاز حرکت مردم را به نزدیکی ظهور مهدی بشارت می‌داد، لکن در سال 522 ه‍.ق خود را همان مهدی موعود(علیه‌السلام) معرفی نمود. البته ردّ توقیت‌گرایی نوین بدان معنا نیست که ظهور امام(علیه‌السلام) از منظر شیعه دور دیده شده باشد، بلکه بدین معناست که علاوه بر تعیین زمان دقیق برای آن، حتی تعیین محدوده ظهور نیز مطرود بوده و مورد پذیرش نیست. (علی محمدی هوشیار، درسنامه جریان احمد‌الحسن، ص 160)

پی‌نوشت:
علی محمدی هوشیار، درسنامه جریان احمد‌الحسن، نشر تولی، 1395.