با سلام خدمت خواننده محترم خدمت شما عرض کنم در این سایت بر اساس قوانین جدید، باید مقالات در قالب کوتاه نوشته ارائه شود و بیش از ده خط نمیتوان نوشت مگر آنکه سردبیر سایت در موارد استثنایی اجازه دهند. شما بنده را به جهل نسبت به تاریخ صدر اسلام متهم کردید ولی به جهت بحث بنده توجه نداشتید. بحث در مورد این بود که چرا امیرالمومنین در طی 25 سال سکوت و قعود کرد یعنی چرا امیرالمومنین قیام نکرده و حق خلافتش را از غاصبان خلافت باز نستانده. در ادامه عرایض گفتم که مردم با پشت کردن به امیرالمومنین علیه السلام به خلافت ایشان عینیت و فعلیت نبخشیدند و اقبال و پذیرش مردمی نسبت به خلافت امیرالمومنین در زمان خلفا وجود نداشت از این رو امیرالمومنین علیه السلام 25 سال خانه‌نشین شده و قیام نکرده است زیراکه حمایت و اقبالی نسبت به قیام ایشان وجود نداشت تا حق غصب شده به صاحب حق بازگردد. شما ابتدا در اول پست بنده، جهت سوال و شبهه را ببینید. سوال و شبهه در مورد سکوت و قعود 25 ساله حضرت بود نه فقط چند روز نخست پس از وفات پیامبر. شما در ذیل یک پست دیگر از مطالب بنده تقدیر و تحسین میکنید و در ذیل این پست با فرافکنی، بنده را متهم به جهل و نادانی نسبت به تاریخ میکنید. شما ابتدا مطالب رو خوب بخوانید و ببنید آیا عرایض بنده منافاتی با سخنان شما داشته؟! آیا شما سکوت حضرت را در طی 25 سال انکار میکنید؟! اگر انکار کنید پس در اینصورت سخن حضرت را در خطبه شقشیه انکار کردید چون حضرت فرمود 25 سال خار در چشم و استخوان در گلو داشتم. در طی 25 سال یک قیام مسلحانه در برابر خلفا از حضرت دیدید؟! شاید بگویید حضرت با چند تن از یارانش قرار گذاشت که صبح فردا با شمشیرهای آخته در مکانی مشخص حاضر شوند اما شاید بدانید صبح که به آن مکان آمد فقط سلمان را و تعدادی کمتر یک انگشت دست، حاضر شده بودند و لذا حضرت از قیام منصرف شدند و علت این انصراف و قعود را شما در چه میبینید؟ آیا جز این است که مردم و یاران حضرت، به قیام حضرت اقبال نشان ندادند؟! همین گریز و عدم پذیرش مردم از ولایت‌امری حضرت سبب شد که حضرت قعود کند توجه داشته باشید که حضرت میخواهد بر همین مردم حکومت کند و چاره‌ای جز این نیست که این مردم، حاکمیت حضرت را بپذیرند تا حضرت بتواند بر آنان حکومت کند. همین مردم باید با بیعتشان اعلام آمادگی برای پذیرش حاکمیت امام معصوم کنند. بعد از 25 سال، این بیعت و اقبال عمومی و مردمی اتفاق افتاد و مردم ولایت‌امری حضرت را پذیرفتند و حضرت به لحاظ سیاسی خلیفه مسلمین شد. شما بین خلافت الهی و خلافت سیاسی خلط نکنید. خلافت سیاسی زمانی فعلیت پیدا میکند که مردمی که قرار است بر آنها حکومت شود خلافت و حاکمیت حاکم و خلیفه را بپذیرند. همچنین بین مشروعیت الهی و مشروعیت سیاسی باید فرق گذاشت. مشروعیت سیاسی، مقبولیت مردمی حکومت حاکم است. به کتاب «پرسش‌ها و پاسخ‌ها آیه الله مصباح یزدی ج1، فصل اول، ص20 تا 30» مراجعه بفرمایید تا بحث مشروعیت الهی و سیاسی برای شما روشن شود لطفا شما تاریخ پس از وفات پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله را به خوبی مطالعه بفرمایید تا دیگران را متهم به جهل نکنید

سلام مجدد. عرض بنده مجموع 25 سال بود. شما در عرض 25 سال، چند اعتراض به غصب خلافت و ایستادن در برابر غاصبان را می‌توانید نشان دهید؟! برخی از اعتراضات حضرت به غصب خلافت که در نهج البلاغه آمده است مربوط به اظهارات ایشان پس از رسیدن به خلافت است یعنی بعد از گذشت 25 سال. مخالفت‌های حضرت، پس از آنکه بعد از 6 ماه با ابوبکر بیعت فرمودند مبدل به سکوت شد. و بعد از بیعت، غالب اعتراضهایی را که حضرت به ابوبکر و خصوصا عمر داشتند مربوط به حکمهای اشتباه اینان بوده نه به مقوله غصب خلافت. در ضمن خلاف اخلاق در معاهده بیعت است که وقتی حضرت بیعت بستند بر خلاف بیعت عمل کنند. شما عملکرد امام حسن و امام حسین(علیه‌السلام) را در پایبندی به معاهده صلح و بیعت با معاویه خبیث را ببینید. نقض بیعت از شأن امیرالمومنین(علیه‌السلام) بدور است. اگر بیعت مصحلت نبود پس چرا امیرالمومنینِ معصوم با ظالم غاصبی همچون ابوبکر و عمر بیعت کردند؟! آیا این خلاف عصمت نیست که چیزی را که مصلحتی ندارد انجام دهد؟! اگر در بیعت حضرت با دو غاصب، مصلحت بود پس آن مصحلت چه بود؟ آیا درست است که بگوییم امام معصوم، بیعتی را که مصلحت داشته نقض کرده؟! چون نقض مصحلت یعنی انجام مفسده ؛ و نعوذ بالله که امیرالمومنین معصوم (علیه‌السلام) ذره‌ای مرتکب مفسده شوند. تحلیل درست وقایع تاریخی علاوه بر اطلاع به مسائل تاریخی، مستلزم آنست که با واقع‌نگری همراه باشد نه با گرایش‌‌ها و تمایلها.