خداوند در آیه 54 سوره‌ی مائده می‌فرماید: «ای کسانی‌که ایمان آوردید، هر کس از شما از دین خود باز گردد، پس به زودی خداوند جمعی را خواهد آورد که آنان را دوست دارد و آنان نیز خدا را دوست دارند.» در روایتی در شأن نزول آیه آمده، زمانی پیامبر در جمع اصحاب خود نشسته و مشغول گفتگو بود که وحی بر پیامبر نازل شد؛ ... وقتی پیامبر به حالت عادی برگشت، فردی جویای احوال ایشان شد؛ فرمود: جبرئیل بر من این آیه را نازل کرد؛ در بین اصحاب غوغایی شد تا این‌که مردی بلند شد و گفت: یا رسول الله! منظور خداوند از این آیه چه بوده است؟ پس پیامبر اکرم سلمان فارسی را که در جمع صحابه متواضعانه نشسته بود فرا خواند و دست بر شانه‌ی او گذاشت و با ملاطفت فرمود: آن قوم محبّ خدا، ... این مرد و یاران و هم‌وطنان او هستند و در ادامه فرمود: «اگر دین سرگردان در آسمان باشد، مردانی از فارس آن را در اختیار خواهند گرفت.»(حلیة الاولیاء، ج6 ص64)
مقام ایرانی نزد خدا و رسول به حدی است که پیامبر آنان را با عناوینی مثل: اهل مشرق، اهل خراسان، قوم سلمان، رجال فارس، فرزندان فارسی، یاران درفش سیاه، سرخ رویان و... نامید و لب به تمجید و توصیف آن‌ها می‌گشاید.

پی‌نوشت:

حلیة الاولیاء، ابونعیم اصفهانی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج6 ص64. «لو کان الدین معلقاً - منوطاً- بالثریا لیتناوله رجال من ابناء الفارس.»