پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بعد از آنکه سید حیدر آملی در کتاب خود با نام "جامع الاسرار و منبع الانوار" صوفیه را شیعه حقیقی می‌خواند، پا را فراتر نهاده و ائمه معصومین (علیهم السلام) را از جمله صوفیان شمرده و ایشان را دارای معرفت کشفی و خرقه صوفیانه به حساب آورده و این صفت را شامل یک‌یک آنان تا حضرت مهدی (عجل الله فرجه الشریف) دانسته و بدین‌گونه حجت حاضر شیعیان، در عین حال قطب صوفیه نیز هست. زیرا هم‌چنان‌که در نظر صوفیان دنیا نمی‌تواند خالی از قطب باشد، نزد شیعیان نیز روزگار بدون معصوم نیست و قطب و معصوم یا قطب و امام دو لفظ‌اند که بر شخص واحد اطلاق می‌شوند. (الهامی داود، موضع تشیع در برابر تصوف، صص 105 و 106) اما گویا سید حیدر مساله سنی بودن سران تصوف را تا قرن هشتم فراموش کرده است و با توجه به همین مساله، قطبی که صوفیه مطرح می‌کنند، نمی‌تواند با امامت در میان شیعیان یکی باشد. هر چند برخی از کسانی که سعی داشته و دارند تصوف را به تشیع نزدیک کنند، جایگاه قطب صوفی را با جایگاه امام در میان شیعیان یکی فرض می‌کنند و حال‌آنکه مبانی تصوف با تسنن در این امور متفاوت است.

پی‌نوشت:
الهامی داود، موضع تشیع در برابر تصوف، مکتب اسلام، قم، 1378 به نقل از: سید حیدر آملی، جامع الاسرار و منبع الانوار، شماره 16