یکی از دلایلی که بر خدشه‌پذیر بودن مبانی فکری و اعتقادی شبه عرفان حلقه وارد است، اعتماد به نفس کاذب و خودفریبی است که مؤسسین این فرقه بر آن تکیه دارند. طاهری می‌نویسد: «تسلیم در حلقه، تنها شرط تحقق موضوع حلقه مورد نظر است؛ در غیر این صورت باید از توان‌های فردی استفاده شود که آن نیز محدودیت خواهد داشت.»(طاهری، عرفان کیهانی، 102) طبق آنچه در این اصل از اصول حلقه بدان اشاره شده است، مخاطبین در این تشکیلات باید خود را مقابل آراء، عقاید، اعمال و تلقینات مسترها و مرکزیت حلقه وانهند. بدیهی است این وانهادگی  و تسلیم که تلویحاً به معنای تعطیل عقلانیت، نقد، سؤال و یا حتی کنجکاوی در اعمال و آراء و عقاید حلقه‌نشینان است نه باخرد سالم و نه عقل بصیر و فهیم، مناسبتی ندارد. آنجا که مؤمنین با اهل عصمت سروکار دارند چنین ادعایی مطرح نشده است؛ کافی است تا علاقه‌مندان نهج‌البلاغه را تورق نمایند تا ببینند موضع امیرالمؤمنین علی(علیه‌السلام) در قبال دیگران چگونه بوده و چطور از مردم می‌خواهد که او را نقد و نصیحت نمایند.(اسماعیل منصوری، نقد عرفان حلقه، ص 20)