بر کسی مخفی نیست که حضرت علی و حضرت خدیجه (علیهما السلام) در ایمان پیشتاز بوده و از دیگران سبقت گرفتند. خداوند در قرآن می‌فرماید: «وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ.[واقعه/10 الی 12] سبقت گیرندگان، آنان مقربان درگاه الهی هستند و در بهشت سراسر نعمت جای دارند.» این دو بزرگوار شاهد نزول وحی الهی بودند و سخنان پیامبر را به عنوان راوی و محدّث نقل می‌کردند. ابن هشام در کتاب خود حضرت خدیجه را محدّثه و راوی معرفی می‌کند: «از عبدالله بن حسن روایت شده که گفت: شنیدم از مادرم که حدیث نقل می‌کرد از حضرت خدیجه همسر رسول خدا...» (سیره النبوّیه، ابن هشام، ج1 ص255)
در سیره حلبیه آمده است که خدیجه بانوی خردمند حجاز، سرآمد همه‌ی زنان بود؛ او هم ظاهر را می‌دید و هم باطن‌گرا بود؛ او ملکه‌ی کمال و ... در جهان عرب بود؛ او یک زن عادی نبود؛ او برخوردار از گوهرهای گران بهای پاکی بود، به همین خاطر به او طاهره می‌گفتند. (سیره الحلبیه، ج1 ص132) زرقانی نیز در کتاب خود می‌نویسد: «به خاطر شدت عفت و حیاء در زمان جاهلیت او را طاهره می‌خواندند.»(شرح مواهب، ج1 ص199)
این خصوصیات او باعث گردیده بود که پیامبر اکرم همیشه از او به نیکی یاد کند و برخی از زنان پیامبر نسبت به او حسادت ورزند، پیامبر نیز در جواب اعتراضشان بفرماید: «هرگز خود را با او مقایسه نکن، چرا که خداوند زنی برتر و بهتر از او را به من نداده است.» (کفایة الطالب، گنجی شافعی، ص359)

پی‌نوشت:

«عن عبدالله بن حسن قال: سمعت امّی فاطمه بنت الحسین تحدّث بهذا الحدیث عن خدیجه ...» سیره النبوّیه، ابن هشام، دارالمعرفه، بیروت، لبنان، ج1 ص255.
سیره حلبیه، حلبی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج1 ص132.
«و کانت تدعی فی الجاهلیه بالطاهره لشدّة عفافها.» شرح مواهب، زرقانی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج1 ص199.
کفایة الطالب، گنجی شافعی، داراحیاء التراث اهل البیت، تهران، ایران، ص359.