طبق اصل سیزدهم قانون اساسی کشورمان: ایرانیان زرتشتی، کلیمی و مسیحی، تنها اقلیّت‌های دینی شناخته می‌شوند که در حدود قانون، در انجام مراسم دینی خود آزادند و در احوال شخصیه و تعلیمات دینی بر طبق آئین خود عمل می‌کنند. بنابراین سایر مکاتب غیرالهی و ضددینی از جمله بهائیان، جزو اقلیت‌های دینی در ایران شمرده نشده و در مراسم‌ها و تبلیغ خود آزاد نیستند.
اما متأسفانه پیش از برگزاری دوازدهمین انتخابات ریاست جمهوری، برخی کاندیداها، با سر دادن شعارهایی دو پهلو، تشکیلات بهائیت در ایران را در خصوص به رسمیت شناختنش، امیدوار ساخته‌اند. حال آن‌که این امر، بر خلاف قانون اساسی و مبانی اسلامی کشوریست که در آن زندگی می‌کنیم. در مقابل نیز بهائیت به طمع افتاده و بر خلاف آموزه‌های پرهیز از دخالت در سیاست خود (عباس افندی، مکاتیب، ج 8، صص 246-247)، با استفاده‌ی ابزاری از موضوع انتخابات، تلاش برای به رسمیت شناختن و آزادی زندانیان قانون‌شکنش را دنبال می‌کند.

پی‌نوشت:

جهانگیر منصور، قانون اساسی، تهران: نشر دوران، 1393 ه‍.ش، ص 34.
عباس افندی، مکاتیب، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 134 بدیع، ج 8، صص 246-247.