پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مخالفت با سنت‌های ثابت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) گرچه در بعضی از فرق اهل‌سنت نیز وجود دارد، ولی ظهور آن در فرقه وهابیت به گونه‌ای است که به یکی از شاخصه‌های فکری و رفتاری این فرقه تبدیل شده است. این تفکر از زمان بنی امیه شروع شد و توسط بنیان‌گذاران فکری و مروجان وهابیت تثبیت شد و تا به امروز نیز تداوم دارد.
از باب نمونه: مروان بن حکم یکی از پیشوایان فکری وهابیت با تبعیت از معاویه و ممانعت از زیارت قبر شریف پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلم)، توهین و جسارت به امام حسن (علیه السلام) و ممانعت از دفن شدن آن حضرت در کنار جد گرامیش و تیرباران شدن جنازه آن حضرت و توهین و جسارت به سر مبارک امام حسین (علیه السلام)، دشمنی خودش با پیامبر گرامی اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلم) و اهل‌بیت آن حضرت را به اثبات رسانید.[1]
هم‌چنین حجاج بن یوسف ثقفی یکی دیگر از عاملان امویان و مروانیان با تبعیت از تفکرات ضد اسلامی امویان و توهین به ساحت مقدس نبی گرامی اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلم) و ممانعت از زیارت قبر شریف آن حضرت، به دشمنی با پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلم) و اهل‌بیت آن حضرت پرداخت.[2]

در همین راستا احمد بن حنبل پیشوای فکری وهابیت نیز با همراهی کردن و دفاع از متوکل عباسی ناصبی و خدمت به وی؛ مواضع دوگانه نسبت به حضرت علی (علیه السلام)؛ دفاع از معاویه و یزید و توثیق و تأیید نواصب و نقل روایت از آنان؛ دشمنی خودش با پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلم) و اهل‌بیت آن حضرت را بر همگان ثابت کرده است، و ابن‌تیمیّه حنبلی حرانی نیز با پیروی کامل از حزب امویان و نوشتن کتاب در دفاع از معاویه و یزید و توهین و جسارت به حضرت علی و فاطمه زهرا (علیهما السلام) و تنقیص آنان، ناصبی بودن و دشمنی خود با پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلم) و اهل‌بیت آن حضرت را به اثبات رسانده و مورد اعتراض برخی علمای اهل‌سنت نیز واقع شده است.

ابن تیمیّه در راستای دفاع از سلف خود و اثبات دشمنی خود با امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، در موارد مختلف و متعدد به نفع امویان موضع گرفته و به اعمال و رفتار امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) انتقاد داشته و به زعم خود آن را مخالف سنت پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلم) معرفی می‌کند.
جهت آشنایی با مواضع خصمانه ابن‌تیمیّه، به یک نمونه از مظاهر نفاق و دشمنی وی با اهل‌بیت (علیهم السلام) اشاره می‌شود.
ابن‌تیمیّه دشنام دهندگان به حضرت علی (علیه السلام) و همه کسانی‌که آن حضرت را فاسق و کافر می‌دانستند را از گروه‌ها و افراد معروف و شناخته شده مسلمانان دانسته و می‌نویسد: یاران معاویه و فرزندان مروان و … جزء مسلمانان و از عاملین به احکام الهی و جزء نمازگزاران و زکات پردازان و روزه داران و حج‌گزاران و معتقد به محرمات بودند و هیچ‌گونه کفر آشکاری در آنان مشاهده نمی‌شد! بلکه نشانه‌های اسلام و شریعت در اعمالشان آشکار بود و احکام دینی در نزد آنان از جایگاه خوبی برخوردار بود![3]

پی‌نوشت:

[1]. المسند، احمد بن حنبل، دار صادر، بیروت، ج 5، ص 422.
[2]. شرح نهج‌البلاغه، ابن ابی الحدید معتزلی، دار إحیاء الکتب العربیة، بیروت، ج  15، ص 242.
[3]. منهاج السنة النبویة، ابن‌تیمیه، مؤسسة الریان، بیروت، ج 3، ص 209.