پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ متأسفانه یکی از راهبردهای وهابیت، تکفیر مسلمانان است. رهبران فکری وهابیت از ابن تیمیه تا معاصرین فعلی وهابی به کوچک‌ترین بهانه‌ای حکم به تکفیر مسلمانان می‌دهند. محمد بن عبدالوهاب، پیشوای فکری وهابیت در کتاب التوحید به‌راحتی نسبت کفر به مسلمانان داده و می‌گوید: «مراد از شهادت به وحدانیت خداوند، شهادت زبانی نیست، زیرا این‌گونه شهادتی فایده‌ای ندارد، زیرا با شهادت زبانی، مال و خون کسی حرام نمی‌شود، بلکه حرمت خون و مال افرادی ثابت است، که علاوه بر اقرار لسانی، به غیر خدا نیز کافر شوند و غیر خدا را عبادت نکنند. پس اگر کسی شهادتین را بر زبان جاری کند، ولی قلباً شک داشته باشد، خون و مالش حرام نیست.»[1]
محمد بن عبدالوهاب با این سخن، صراحتاً اعلام می‌کند که باید توحید انسان‌ها ثابت شود، و مشخص شود که هر فرد، قلباً به خداوند ایمان آورده است یا خیر!؟ و در صورتی که ایمان قلبی او ثابت نشود، می‌توان در مال او تصرف کرد و جان او را گرفت. این در حالی است که هیچ کس بر قلوب انسان‌ها آگاه نیست! جز خداوند تبارک و تعالی! ولی با این اوصاف وهابیت ادعای خدایی کرده و معتقدند بر قلوب انسان‌ها آگاهی دارند، به همین جهت نیز افراد زیادی را محکوم به کفر می‌کنند. اما شریعت اسلام بر خلاف وهابیت معتقد است، ملاکِ مسلمان بودن، اقرار زبانی است و نیازی به تصدیق قلبی ندارد.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: تا زمانی با مردم بجنگید که «لا اله الا الله» را بر زبان جاری کنند و زمانی که شهادتین را گفتند، دیگر خون و اموالشان محترم است و تعدی بر آن حرام است.[2]
البانی در رابطه با اعتبار این حدیث می‌گوید: «این حدیث صحیح است و به‌صورت متواتر نقل شده است.»[3]
بنابراین واضح است که روش وهابیت مخالف روایات متواتری است، که از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نقل شده است!!!

پی‌نوشت:

[1]. «فإنه لم يجعل التلفظ بها عاصما للدم والمال، بل ولا معرفة معناها مع لفظها، بل ولا الإقرار بذلك، بل ولا كونه لا يدعو إلا الله وحده لا شريك له، بل لا يحرم ماله ودمه حتى يضيف إلى ذلك الكفر بما يعبد من دون الله؛ فإن شك أو توقف لم يحرم ماله ودمه». محمد بن عبدالوهاب، کتاب التوحید، محقق: عبدالعزیز بن عبدالرحمن السعید، ناشر:  جامعة الأمام محمد بن سعود، الرياض، المملكة العربية السعودية، ص26.
[2]. أُمِرْتُ أَنْ أُقَاتِلَ النَّاسَ حَتَّى يَقُولُوا لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ، فَإِذَا قَالُوهَا مَنَعُوا مِنِّي دِمَاءَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ إِلَّا بِحَقِّهَا وَحِسَابُهُمْ عَلَى اللَّهِ تَعَالَى». بخاري، محمّد بن اسماعيل، صحيح بخاري، تحقيق: محمد زهير بن ناصر، دار طوق النجاة، چاپ اوّل، 1422ق، ج1، ص14، ح25.
نيشابوري، مسلم بن حجّاج، المسند الصحيح المختصر بنقل العدل عن العدل إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، دار إحياء التراث العربي، بيروت، بي تا، ج1، ص51.
[3]. ابوداود سجستاني، سليمان بن اشعث (م 275)، سنن أبي داود، تحقيق: محمد محيي الدين عبد الحميد، المكتبة العصرية، بيروت، بي تا، ج3، ص44، ح2640.

نویسنده: مسافر786