پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ خداوند در انسان نیرویی قرار داده تا به کمک آن، از ارزش‌های خود دفاع کند. این نیروی فطری، اگر در دفاع از حق به کار رود، پسندیده است و اگر در راه باطل و خلاف حق به کار رود، ثمره‌اش بدبختی انسان و تباهی اوست. دین اسلام با پذیرفتن اصل تعصب که ریشه‌ی فطری دارد، استفاده‌ی نادرست از آن را رَد می‌کند. چرا که بر اساس آموزه‌های الهی اسلام، منبع تعصبِ پسندیده، باید از جانب ایمان به خداوند بوده و در راه جلب رضای او قرار گیرد. از این‌روست که پیامبر گرامی اسلام می‌فرمایند: «الغیرةُ مِنَ الإیمان و المذاء مِنَ النِّفاق [1]؛ داشتن غیرت از ایمان و بی‌بند و باری از نفاق است». 
اما بر خلاف این اصل فطری انسان، شاهد آنیم که مکاتب دست‌پرورده، با گسیل تمامی قوای خود، به مقابله با جمیع تعصبات (خصوصاً تعصبات دینی و وطنی) برخواسته‌اند. از این‌رو، ترک تعصب دینی، به عنوان نقطه مشترک دو جریان وابسته‌ی بهائیت و مسیحیت تبشیری [2] به حساب می‌آید. جریان بهائیت و مسیحیت تبشیری در این راستا، یکی از مهم‌ترین اهداف تبلیغی خود را در ریشه‌کنی و مبارزه با تعصب دینی، متمرکز ساخته‌اند.
از این‌روست که پیشوایان مسلک بهائیت، یکی از تعالیم و اصول دوازده‌گانه‌ی خود را ترک جمیع تعصبات، قرار داده‌اند. حسینعلی نوری به عنوان پیامبرخوانده‌ی بهائیان، نجات عالم انسانی را در گروی ترک جمیع تعصبات می‌داند. وی در این خصوص می‌گوید: «آن‌که تعصب جنسی، تعصب دینی، تعصب مذهبی، تعصب وطنی، تعصب سیاسی، هادم بنیان انسانی است و تعصب، مخرب اساس نوع بشر است؛ از هر قبیل که باشد. تا آن‌که این تعصبات زایل نگردد، ممکن نیست عالم انسانی راحتی یابد... اگر بخواهیم عالم انسانی راحت باشد، جمیع این تعصبات را باید بریزیم، و إلّا ممکن نیست».[3] یکی از کشیش‌های تبشیری و کارکُشته‌ی مسیحی به نام "رایسه" نیز، تعصب را هم‌چون دیواری بلند و نفوذ ناپذیر که مانع نفوذ و رسوخ بیگانگان به افکار و حریم زندگی مسلمانان است، معرفی می‌کند.[4]
رایسه به عنوان یکی از کشیش‌های مسیحیت تبشیری، با اشاره به تبلیغات دراز مدت خود، راز مبارزه‌ی جدّی جریان‌های استعماری با جمیع تعصبات را برملا می‌سازد. وی در این خصوص می‌گوید: «کار مبشّر مسیحی در این ملّت بسیار مشکل است. پس از 15 سال کوشش فهمیدم که تنها راه مسیحی کردن این ملّت اینست که در افراد نفوذ کنیم... ما باید در مرحله اول با مسلمانان به حدّ کامل نزدیک شویم، ولی مشکل بزرگ آشکار می‌گردد. زیرا مشکل اساسی این است که ما نمی‌توانیم با آنان دوستی نماییم. این مانع بزرگ است که گاهی به نام تعصب نامیده می‌شود... همین دیوار است که اسلام در اطراف پیروان خود کشیده تا وضع داخلی آنان را حفظ کند و مبشّرین مسیحی را از خارج دفع نماید. این دیواریست که سال‌های متمادی بنا گردیده و با کمال تأسف، خراب کردن و یا سوراخ کردن آن برای ما محال است...».[5]
آری، جهان استعمار و استکبار، تعصبات پسندیده و از روی برهان اعتقادی، در میان مسلمین را سدّی محکم در قبال نفوذ خود یافته و از این روی، سعی در از میان بردن آن، به وسیله‌ی ابزار دست‌پرورده‌اش دارد. اینک می‌توان به چرایی اعتراض تشکیلات بهائیت، نسبت به تعطیلی کلیساهای خانگی در ایران پی برد.[6] چرا که در حقیقت، جریان مسیحیت تبشیری و بهائیت، دو روی یک سکه هستند که از یک جا  و برای یک هدف مشترک خط می‌گیرند.

پی‌نوشت:

[1]. ابوالقاسم پاینده، نهج‌الفصاحه (مجموعه کلمات قصار حضرت رسول (صلّی الله علیه و آله)، تهران: دنیای دانش، چ 4، 1382 ش، ح 2045.
[2]. مقصود از عبارت تبشیر، تبلیغ دین، آیین و فکر می‌باشد. اما عنوان مسیحیت تبشیری، اشاره به یک جریان تندرویِ افراط گرا دارد.
[3]. عباس افندی، خطابات مبارکه، لانگنهاین آلمان غربی: لجنه‌ی نشر آثار امری به لسان‌های فاررسی و عربی، بی‌تا، ج3، ص147.
[4]. البته آن‌گونه که از اسناد و مدارک موجود برمی‌آید، اصل جهاد اسلامی نیز، از نکاتیست که به شدت مورد آماج تبلیغات مبشّرین قرار داشته است. میرزاحسن جابری انصاری اصفهانی در رساله‌ی معجزات کلام الله می‌نویسد: «بر هوشمندان پنهان نیست، مدارس آمریکایی تأسیس نشد، جز برای گمراه نمودن اطفال و انحراف آن‌ها از دین اسلام و چندان‌که سعی نمودند، رخنه‌ای نیافتند؛ ناچار شتافتند و بر (احکام اسلام نظیر) جهاد و... خورده گرفتند...»: میرزاحسن جابری انصاری اصفهانی، معجزات کلام الله، چاپ سنگی، ضمیمه‌ی تاریخ نصف جهان و همه جهان، ص 208.
​[5]. دکتر عمر فروخ، نقش کلیسا در ممالک اسلامی، ترجمه‌ی مصطفی زمانی، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 44-43.
[6]. به نقل از بهائی نیوز، خبرگزاری وابسته به تشکیلات بهائیت، عنوان مقاله: گوشزدی به نماینده آشوری‌ها در مجلس شورای اسلامی.