پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مدتی است که در ایران ورزشی شرقی به نام تای‌چی‌چوان وارد شده است‌که از شاخه‌های ووشو می‌باشد. در این رشته از سبک‌های درونی صحبت می‌شود و این‌که انسان با یک سری حرکات می‌تواند با اجزاء طبیعت متحد شده و به این وسیله با خداوند نیایش کند.
کسی که تای‌چی می‌کند نه‌تنها جسمش اصلاح‌شده، بلکه روح و اخلاقش نیز اصلاح می‌شود، یعنی خصلت‌های درست و الهی را در وجودش رشد می‌دهد و برای همین است، کسی‌که تای‌چی کار می‌کند شاداب و مثبت است و افکار منفی به ذهنش کم خطور می‌کند و همه را دوست می‌دارد.[1]
یکی دیگر از سبک‌های تای‌چی‌چوان که در زمینه‌ی دفاع شخصی و مبارزه می‌باشد علاوه بر این تمرینات مدعی است که کمک شایانی به بیداری نیروی درونی و جاودانی انسان می‌کند.

از تأکیدهای این ورزش به کسب آرامش روح و روان می‌باشد؛ خداوند در قرآن می‌فرماید: «الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِكْرِ اللَّهِ، أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ. [رعد/ 28] آن کسانی که ایمان می‌آورند و دل‌هایشان با یاد خدا سکون و آرامش پیدا می‌کند؛ هان! دل‌ها با یاد خدا آرام می‌گیرند و از تذکّر عظمت و قدرت خدا و انجام عبادت و کسب رضای یزدان اطمینان پیدا می‌کنند.» و این‌چنین است که تنها با یاد خداوند است که دل‌ها آرام می‌شود؛ مگر می‌شود تنها با یک‌سری حرکات به معنویت، آرامش یا خصلت‌های الهی رسید؛ تعالیمی که در این‌گونه ورزش‌ها ترویج می‌شود از کجا نشأت می‌گیرد؟ آیا غیرازاین نیست که خواستگاه این جریانات از مکاتب الحادی همچون بودیسم و تائوئیسم و یوگا سرچشمه می‌گیرد؟[2] این‌گونه سبک‌های ورزشی تنها فایده‌ای که می‌توانند داشته باشند، برای سلامتی و تندرستی بدن است و ادعای کسب اخلاق الهی از طرف بزرگان این ورزش اکاذیبی بیش نیست.   

با این توضیحات می‌بینیم، آرامشی که در این‌گونه ورزش‌ها از آن یاد می‌شود، امری است دست نایافتنی؛ و با کنار گذاشتن آن دوباره انسان دچار همان حالت غم و اندوه سابق می‌شوند؛ درحالی‌که ایمان به سرچشمه همه‌ی نیکویی‌ها، امر غیرعدمی و وجودی است و در هر یادکردی باعث سکون و سلامت است و نوعی رضایتمندی به شمار می‌رود؛[3] همان‌‌گونه که خداوند فرمود: «يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً. [فجر/28] ای انسان آسوده‌خاطر، که در پرتو یاد خدا و پرستش الله، آرامش به هم رسانده‌ای! به‌سوی پروردگارت بازگرد، درحالی‌که تو از او خوشنودی، و خدا هم از تو خوشنود است.»

شهرداری تهران اقدام به برگزاری این سبک ورزشی در فضای عمومی کرده بود که شرکت‌کنندگان به‌صورت مختلط، حرکات تای‌چی را انجام می‌دادند. و این جای سؤال است که چنین مجوزی در یک کشور اسلامی چگونه صادر شده است؛ درحالی‌که این سبک ورزشی حامل القائات شبهه معنوی است و به‌صورت کاملاً غیرمستقیم تفکرات انحرافی همچون بودیسم، تائوئیسم را به مخاطبین خود القاء می‌کند.

پی‌نوشت:

[1]. ویدئوی یکی از اساتید مطرح تای‌چی‌چوان در مورد این سبک ورزشی.
[2]. پایگاه مجلات تخصصی نور، رویا موسوی گرمارودی، مقاله‌ی مدیتیشن، آرامش کاذب.
[3]. چیتینگ ویلیام، عوالم خیال ابن عربی و مسئله اختلاف ادیان، نشر هرمس، 1384، ص 94.