پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ داستان مخالفت‌های غیر معقولانه جریان‌های سلفی تنها به رد و انکار چند مشخصه در اعتقادات مسلمانان ختم نمی‌شود. اصولاً این جریان در هر گرایش و دینی ظهور کند، جز نابودی آن دین هدفی دیگر را نمی‌تواند دنبال کند. در ادامه سریال مخالفت‌های غیر عاقلانه، سلفی‌ها با بدیهی‌ترین مقبولات و پذیرفته‌شده‌های اسلامی، مخالفت آنان با استعمال مَجاز است.
در تمامی زبان‌های دنیا کلمات به حسب قصد متکلم در ایراد معنای حقیقی یا معنای غیر حقیقی، به دو قسمت مجاز و حقیقت تقسیم می‌شود. اگر لفظ در معنای واقعی و حقیقی استعمال شود، به آن حقیقت گفته می‌شود و زمانی که لفظ  در غیر معنای حقیقی استعمال شود، صحبت از مجاز پیش می‌آید.
سلفیان تقسيم لغت به حقيقت و مجاز را نيز بدعت دانسته‌اند، چنان‌که ابن تیمیه می‌گويد: «تقسيم لغت به حقيقت و مجاز، بدعت جديدی است كه ايجاد شده است، سلف (صحابه و تابعین) در اين‌باره چيزی نگفته‌اند.»[1]
ابن قیم نیز در این‌باره می‌گوید: «مجاز طاغوتی است، که متأخران و معطِّله (نام گروهی با اندیشه خاص کلامی) برای تعطیل حقایق اسماء و صفات الهی به آن پناه برده‌اند.»[2]
این اقدام ناشیانه در فهم قرآن و بسیاری از معانی دقیق و عمیق قرآن، تأثیر بسیار منفی دارد. بسیاری از وجوه بلاغی که در فهم قرآن تأثیر زیاد دارد را شامل شده، باعث تخریب آن می‌گردد.[3]
جریانات سلفی با اتکا به مبانی خراب، بنای خراب را برای آینده اسلام ترسیم می‌کنند. فرض این‌که ما نتوانیم معانی قرآنی را بفهمیم با نزول وحی در تعارض و با هدف ارسال رسولان (علیهم السلام) در تقابل است. از این‌روست که اندیشه سلفی به تقابل اصل دیانت می‌رود.

پی‌نوشت:

[1]. ابن تیمیه ، کتاب الایمان، ص 95، سعودی ، دارالهدی، ریاض، 1422
[2]. ابن قیم جوزیة، محمد بن أبی بکر، مختصر الصواعق المرسلة، ص285، دار الفکر، بیروت، بی‌تا.
[3]. رجوع شود به مقاله نقد و بررسی دیدگاه سلفیان درباره مجاز نوشته  علیداد، احمد و آل مجدد سید حسن ، مجله سلفی پژوهی شماره 2