پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اندیشه مهدویت همواره در طول تاریخ، دچار آسیب‌هایی از سوی «مدعیان دروغین مهدویت» شده و همین امر، دستاویزی برای وهّابیون گردیده تا اصل مهدویت را زیر سؤال برند. این افراد که به «متمهدیان» یا «مهدیان دروغین» یاد می‌شوند، یادآور این آیه‌ی شریفه می‌باشند: «فَوَيْلٌ لِلَّذينَ يَكْتُبُونَ الْكِتابَ بِأَيْديهِمْ ثُمَّ يَقُولُونَ هذا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ لِيَشْتَرُوا بِهِ ثَمَناً قَليلاً فَوَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا كَتَبَتْ أَيْديهِمْ وَ وَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا يَكْسِبُون.[بقره/79] پس وای بر آن‌ها که نوشته‌ای با دست خود می‌نویسند، سپس می‌گویند: «این، از طرف خداست» تا آن را به بهای کمی بفروشند. پس وای بر آن‌ها از آن‌چه با دست خود نوشتند و وای بر آنان از آن‌چه از این راه به‌دست می‌آورند!»
این موضوع در منابع اهل سنت نیز از پیامبر (صلی الله علیه  وآله و سلم) مورد تصریح قرار گرفته و آن را یکی دیگر از نشانه‌های ظهور حضرت مهدی (علیه السّلام) دانسته است: «پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: قیامت برپا نمی‌شود، تا آن‌که حضرت مهدی (علیه السّلام) که از فرزندان من است، خروج کند و مهدی (علیه السّلام) خروج نمی‌کند، تا آن‌که شصت تن دروغ‌گو به ادعای پیغمبری خارج شوند.»[1]

ایجاد ادیان و فرق ساختگی یکی از ترفندهای مرسوم دول استعمارگر، برای به انحراف کشاندن جریان صحیح دین‌داری بوده است. در حقیقت، هدف کلی این بوده که فرقه‌های دست‌ساز در نهایت جایگزین ادیان الهی شده و یا حداقل چهره ادیان الهی را مشوّش سازند. در حوزه یهودیت و مسیحیت، این امر تا حد زیادی موفقیت‌آمیز بود؛ به همین‌رو، امروز شاهد گروه‌ها و فرقه‌های مختلفی هستیم، که با آدابی عجیب و مناسکی غریب‌تر عده‌ای را به گرد خویش جمع کرده و ادعای سعادت و رستگاری برای آنان دارند. چنان‌که اعتقاد عمومی به لزوم قیام منجی خاص، مورد سوء استفاده استعمار انگلیس واقع شده و تأسیس مذاهب بابیت و بهائیت در ایران، قادیانیه در پاکستان و وهّابیت در عربستان از دستاوردهای همین رویکرد است.

نمونه‌ای از این سوء استفاده‌ها چند سال پیش در عربستان از روایت نبوی صورت گرفت: این روایت بنابر آن‌چه در منابع اهل سنت از ابوهریره از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل شده، از این قرار است: «قیامت برپا نمی‌شود، تا این‌که مردی از قحطان که مردم را با عصایش رهبری می‌کند، خروج نماید.»[2] سوء استفاده بدین شکل بود که در طلیعه‌ی محرّم 1400 قمری، هنگامی‌که هنوز همه‌ی حجّاج به کشورهای خویش باز نگشته بودند، صدها تن از افراد مسلّح، از مردم وهّابی مسلک عربستان، به رهبری جهمیان العتیبی، با برنامه‌ریزی پیشین، مسجد الحرام را تصرّف کرده و با نیروهای انتظامی دولت سعودی به سختی درگیر شدند. اگرچه این حادثه، چندین روز بعد و در پی طرّاحی و نقشه‌ریزی مستشاران نظامی فرانسوی با ورود ارتش عربستان، به درون مسجدالحرام و هتک حرمت خانه‌ی خدا و کشتار بی‌رحمانه اشغالگران، پایان پذیرفت، امّا چون در پیام‌های شورشیان، از ظهور «محمّد بن عبدالله القحطانی» برادرزن جهیمان العتیبی به‌عنوان «مهدی موعود» خبر داده و به بیعت با او دعوت شده بود،[3] باعث شد موضوع مهدویت بیشتر در اذهان عموم، طرح گردد.

پی‌نوشت:

[1]. ...عن عبدالله بن عمر قال: قال رسول الله لا تقوم السّاعة حتّی یخرج المهدیّ من ولدی و لا یخرج المهدیّ حتّی یخرج ستّون کذّابا کلّهم یقول أنا نبیّ. عقد الدّرر فی أخبار المنتظر، مقدسی شافعی سلمی، یوسف بن یحیی، مسجد مقدس جمکران، قم، ص 75.
[2]. عن أبی هریرة أنّ رسول الله قال لا تقوم السّاعة حتّی یخرج رجل من قحطان یسوق النّاس بعصاه. صحیح بخاری، بخاری، دار ابن کثیر، بیروت، ج 6، ص 2604.
[3]. فرجام شناسی حیات انسان، غلامحسین تاجری‌نسب، مرکز فرهنگی انتشاراتی منیر، تهران، ج 1، ص 34.