پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از مرحوم آیت‌ الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی نقل شده که وی فرمود: «اوقاتی که در سامرا مشغول تحصیل علوم دینی بودم، وقتی اهالی سامرا به بیماری وبا و طاعون مبتلا شدند و همه روز عده‌ای می‌مردند، روزی در منزل استاد مرحوم سید محمد فشارکی جمعی از اهل علم بودند، ناگاه، مرحوم میرزا محمد تقی شیرازی که در مقام علمی مانند مرحوم فشارکی بود تشریف آوردند و صحبت از بیماری وبا شد که همه در معرض خطر مرگ هستند. مرحوم میرزا فرمود: اگر من حکمی بکنم آیا لازم است انجام شود یا نه؟ همه اهل مجلس تصدیق نمودند که آری. سپس ایشان فرمود: من حکم می‌کنم که شیعیان ساکن سامرا از امروز تا ده روز همه مشغول خواندن زیارت عاشورا شوند و ثواب آن را به روح شریف حضرت نرجس خاتون، والده‌ی ماجده‌ی حضرت حجت بن الحسن (علیه السّلام) هدیه نمایند تا این بلا از آنان دور شود. اهل مجلس این حکم را به تمام شیعیان رساندند و همه مشغول زیارت عاشورا شدند. از فردا تلف شدن شیعیان متوقف شد، ولی همه روزه عده‌ای از اهل‌سنت می‌مردند، به گونه‌ای که بر همه آشکار گردید؛ برخی از سنّی‌ها از آشنایان شیعه‌ی خود، سبب را پرسیدند و آنها نیز سبب را خواندن زیارت عاشورا نقل کرده بودند. از این‌رو، آنان هم برای خلاصی از مرگ و میرهای ناشی از وبا به خواندن زیارت عاشورا روآوردند و بلا از آنها هم برطرف گردید.»[1]
از آن‌جا که جایگاه و مقام مرحوم میرزای شیرازی بالاتر از آن است که از پیش خود چیزی بگوید و چون این توسل یعنی خواندن زیارت عاشورا تا ده روز در روایتی از معصوم نرسیده، شاید آن بزرگوار به وسیله رؤیای صادقه، مکاشفه یا مشاهده‌ای از امام زمان (علیه السّلام) چنین دستوری داده بود و مؤثر هم واقع گردید.

پی‌نوشت:

[1]. داستان‌های شگفت، شهید محراب دستغیب شیرازی، ص 271.
شیفتگان حضرت مهدی، رجائی خرسانی، ص 152.