پايگاه جامع فرق، اديان و مذاهب_ يكی از مشكلات جدی در كتاب مقدس مسيحيان اين است که بخش عمده عهد عتيق، شامل داستان پيشينيان بوده و بخش قابل‌توجهی از اين داستان‌ها، بافته ذهن نويسندگان است و حقيقت ندارد. از دلايل اين ادعا هم می‌توان به حرف‌های ضدونقیض در داستان‌های تورات اشاره كرد، مثلاً در سفر پيدايش باب ششم گفته‌شده است كه خداوند به حضرت نوح (عليه‌السلام) دستور داد از تمام حيوانات (بدون استثنا) از هر نوعی يك جفت در كشتی سوار كند: «و از جمیع‌ حیوانات‌، از هر ذی‌جسدی‌، جفتی‌ از همه به‌ کشتی‌ درخواهی‌ آورد تا با خویشتن‌ زنده‌ نگاه‌داری، نر و ماده‌ باشند. از پرندگان‌ به‌ اجناس‌ آن‌ها و از بهایم‌ به‌ اجناس‌ آن‌ها و از همه‌ی حشرات‌ زمین‌ به‌ اجناس‌ آن‌ها، دو دو از همه‌ نزد تو آیند تازنده‌ نگاه‌داری.»[1] در باب هفتم از پيدايش هم همين امر را تائید می‌کند: «دو دو، نر و ماده‌، نزد نوح‌ به‌ کشتی‌ درآمدند، چنانکه‌ خدا نوح‌ را امر کرده‌ بود، از بهایم‌ پاک‌ و از بهایم‌ ناپاک‌ و از پرندگان‌ و از همه‌ی حشرات‌ زمین‌... دو دو از هر ذی‌‌جسدی‌ که‌ روح‌ حیات‌ دارد، نزد نوح‌ به‌ کشتی‌ درآمدند؛ و آن‌هایی‌ که‌ آمدند نر و ماده‌ از هر ذی‌جسد آمدند، چنانکه‌ خدا وی‌ را امر فرموده‌ بود؛ و خداوند در را از عقب‌ او بست‌.»[2]
عجيب اين است كه در همان باب هفتم از پيدايش، برای ورود حيوانات قانون الهی کاملاً تغيير كرده است: «و از همۀ بهایم‌ پاک‌، هفت‌ هفت‌، نر و ماده‌ با خود بگیر و از بهایم‌ ناپاک‌، دودو، نر و ماده‌ و از پرندگان‌ آسمان‌ نیز هفت‌ هفت‌، نر و ماده‌ را تا نسلی‌ بر روی‌ تمام‌ زمین‌ نگاه‌داری.»[3] در يك سفر (بخش) از تورات، در یک‌فصل، بافاصله بسيار كم، دو حكم کاملاً متضاد نقل می‌شود! يكجا خداوند به نوح (عليه‌السلام) دستور داده از هر حيوانی يك جفت به كشتی ببرد و در چند آيه بعد، دستور داده از حيوانات پاك، هفت هفت؛ و از حيوانات ناپاك، يك جفت بر كشتی سوار كند!
ممكن است گفته شود: «حكم در فصل ششم، كلی است و در فصل هفتم قيد خورده و به‌طور دقیق‌تر بیان‌شده است.» اما با دقت در‌ آيه كه گفته است: «از جمیع‌ حیوانات‌، از هر ذی‌جسدی...» و «از بهایم‌ پاک‌ و از بهایم‌ ناپاک‌ و از پرندگان‌ و از همۀ حشرات‌ زمین‌... دو دو از هر ذی‌‌جسدی‌ که‌ روح‌ حیات‌ دارد...» مشخص می‌شود دستور دوم کاملاً اشتباه است و جای هيچ توجيهی برای اين اشتباه وجود ندارد؛ و بزرگان مسيحت يكی از اين دو مورد را بايد بپذيرند: يا بايد بگويند (معاذ الله) خداوند در صدور احكام خود، دچار اشتباه شده است؛ كه در این صورت مرتكب گناه نابخشودنی خواهند شد؛ يا اينكه اقرار كنند از اين اشتباهات در كتاب مقدس آنان يافت می‌شود؛ در این صورت هم اساس دين مسيحيت زیر سؤال خواهد رفت.

پی‌نوشت‌:

[1]. پیدایش 6: 19–20.
[2]. پیدایش 7: 9-16.
[3]. پیدایش 7: 2-3.