مثلاً احمد الکاتب به نقل از کتاب ارشاد شیخ مفید می‌گوید، امام حسین (علیه‌السلام) درباره شیعیان این‌گونه دعا کرده است: «اللهم ان متعّهتم الی حین ففرّقهم فرقاً، و اجعلهم طرائق قدداً ولاترض الولاه عنهم ابداً، فانهم دعونا لینصرونا، ثمّ عدوا علینا فقتلوه.[1] خدایا! این گروه را تا مدت معینی از دنیا برخوردار ساز و آنان را در فرقه‌ها و دسته‌جات متعدد قرار بده و هیچ‌گاه والیان را از آنان خرسند مساز، زیرا اینان ما را دعوت کردند، تا یاری کنند، اما بر خلاف انتظار با ما دشمنی کردند و ما را کشتند.»
و هم‌چنین محب الدین خطیب مصری در حواشی خود بر کتاب العواصم من القواصم ابن عربی، بعد از بیان نظر و تلاش‌های برخی از افرادی که می‌خواستند امام حسین (علیه السلام) را از سفر به عراق منصرف کنند می‌نویسد: «این همه تلاشی که افراد خیرخواه برای نرفتن امام حسین (علیه‌السلام) به کوفه کردند، بی‌نتیجه ماند. سفری که برای خودش و اسلام و امت اسلامی تا امروز و حتی تا روز قیامت زیان‌آور بوده و تمام این زیان‌ها به سبب جنایتی بود که شیعیان مرتکب شدند، زیرا آنان بودند که از روی نادانی و غرور و حسن فتنه‌انگیزی و ایجاد شرّ و اختلاف، حسین بن علی (علیهماالسلام) را برای قیام و سفر به عراق برانگیختند.[2]

در نقد و بررسی این‌گونه تفکرات نادرست به افرادی که این‌گونه عقیده دارند، باید گفت:
اولاً: شیعه به معنی تابع و پیرو است، لذا اقدام کوفیان در قتل امام حسین (علیه‌السلام) منافات با مفهوم شیعه دارد و حتی اگر ثابت شود، قاتلین امام حسین (علیه‌السلام) روزی هم به ظاهر اظهار تشیع می‌کردند، با این جنایت ثابت کرده‌اند، که دشمن اهل بیت پیامبر هستند، نه پیرو آن‌ها.
سید محسن امین جبل العاملی در این زمینه در کتاب اعیان الشیعه می‌نویسد: «حاش لله ان یکون الذین قتلوه هم شیعته، بل الذین قتلوه بعضهم اهل طمع لایرجع الی دین، و بعضهم اجلاف اشرار، و بعضهم اتبعوا روساهم الذین قادهم حب الدنیا الی قتاله...[3] منزه است خداوند از این‌که قاتلین امام حسین (علیه‌السلام) از شیعیان باشند، بلکه کسانی‌که ایشان را کشتند، از اهل طمع بودند، که دین نداشتند و بعضی از اشرار نااهل بودند و بعضی از ایشان به دنبال رؤسای خود رفتند، رؤسایی که دوستی دنیا، ایشان را به جنگ حسین بن علی(علیهما السلام) کشانده بود، و در بین ایشان کسی از شیعیان و دوست‌داران حضرت نبود، اما شیعیان مخلص آن حضرت، همگی یاران او شدند و در این راه کشته شدند و درنگ هم نکردند، و تا آخرین لحظات زندگانی با تمام توان و نیرو یاری کردند؛ ... برخی دیگر نتوانستند یاری کنند، چرا که در زندان به‌سر می‌بردند؛ ... برخی دیگر خود را به خطر انداختند و از حصار ابن‌زیاد از کوفه خارج شدند و خود را به کربلا رساندند؛ ... اما این‌که ادعا شود، که یکی از شیعیان در جنگ با حضرت حضور داشته است، اصلاً صحت ندارد، و آیا می‌توان اعتقاد داشت، که شیعیان حضرت با علاقه‌ای که به حضرت داشته‌اند، به جنگ ایشان برود؟ هرگز! و همیشه چنین بوده است که طرفداران حق در هر زمانی اندک بوده‌اند...»

ثانیاً: تاریخ خود گواه بر این است، که مردم محبّ اهل بیت پیامبر بودند و این هجمه‌هایی که بر علیه مردم کوفه از طرف افراد بی‌اطلاع یا کم اطلاع صورت می‌گیرد، بی‌اساس است، مثلاً از باب نمونه می‌توان قیام توابین و قیام مختار ثقفی را عنوان کرد، که خود شاهد آشکار بر این مدعاست.

ثالثاً: آیا واقعاً شیعیان امام حسین (علیه‌السلام) این‌گونه بوده‌اند و در صحرای کربلا این‌طور جنایات از آنان صادر شده است؟ مثلاً ابن جوزی نمونه‌ای از جنایات لشکریان عمر بن سعد را این‌چنین نقل می‌کند: کودکی در لحظات آخر عمر امام حسین (علیه‌السلام) در دامنش نشست، که آن کودک را بی‌رحمانه به قتل رساندند،[4] و یا ذهبی در کتاب خود این‌گونه می‌گوید: وقتی آن خبیث گوشواره‌ی فاطمه دختر امام حسین را از گوش او می‌کشید، در همان حال گریه می‌کرد. فاطمه به او گفت چرا گریه می‌کنی؟ آن خبیث در جواب گفت: اگر من این کار را نکنم، فرد دیگری گوشواره را می‌برد.[5]
البته شایان ذکر است که علمای اهل سنت مثل ابن اثیر[6] و بلاذری[7] و طبری[8] در کتب خود وقایع فجیع و تلخ حادثه کربلا را آورده‌اند، که همه این حوادث از ساحت شیعیان امیرالمومنین و امام حسین (علیهماالسلام) به دور است.

رابعاً: امام حسین (علیه‌السلام) در بیانات خود در روز عاشورا، به دشمنان خویش این‌گونه خطاب می‌کند و می‌فرماید: «ویلکم یا شیعه آل ابی سفیان، ان لم یکن لکم دین، و کنتم لاتخافون یوم المعاد، فکونوا احراراً فی دنیاکم هذه...[9] وای بر شما ای طرفداران خاندان ابوسفیان! اگر دین ندارید و از روز قیامت نمی‌ترسید، در دنیای خودتان آزاد باشید و به اصل خود بازگردید، اگر عرب هستید همان‌طور که گمان می‌کنید.»
پس نتیجه این‌که این دستاویز وهابیت و افرادی که مانند اینان فکر می‌کنند، از اساس پوچ و باطل است و نفرین امام حسین (علیه‌السلام) مربوط به کسانی بوده که محبّ و شیعه اهل بیت پیامبر و خود آن حضرت نبودند، بلکه آنان پیرو خاندان بنی‌امیه بوده‌اند، کما این‌که بزرگان اهل سنت در کتب خود به آن اذعان دارند.

پی‌نوشت:

[1]. ارشاد، شیخ مفید، الاسلامیه، تهران، ایران، نرجمه رسولی محلاتی، ج2 ص110.
[2]. العواصم من القواصم،ابن عربی مالکی، المکتبه العلمیه، بیروت، لبنان، (1406ق)، ص231. پاورقی.
[3]. اعیان الشیعه، سید محسن امین، دارالتعارف للمطبوعات، بیروت، لبنان، تحقیق حسن امین، ج1 585.
[4]. المنتظم، ابن جوزی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، تحقیق عبدالقادر، ج5 ص340.
[5]. سیر اعلام النبلاء، ذهبی، دارالفکر، بیروت، لبنان، (1417ق)، ج3 ص204.
[6]. الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، دار احیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، (1424ق)، ج4 ص69-70.
[7]. انساب الاشراف، بلاذری، دارالفکر، بیروت، لبنان، (1417ق)، تحقیق ریاض زرکلی. سهیل زکّار، ص808-809.
[8]. تاریخ طبری، دارصادر، بیروت، لبنان، ج4 ص333.
[9]. الفصول المهمه، ابن صباغ مالکی، دارالحدیث، قم، ایران، تحقیق سامی غریری، ج2 ص827.