پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابیون برای این‌که دامن بنی امیه و امام خود یزید را از خون امام حسین پاک کنند، با یک فرار رو به جلو، ادعا می‌کنند که امام حسین (علیه السلام) به‌دست شیعیان خود به شهادت رسیده است. باید عرض کنیم که در همین یک جمله آنان تناقضی آشکار به‌چشم می‌خورد و آن اینست که اگر بگوییم شخصی دشمن و قاتل شخصی دیگر است، نمی‌توانیم او را هم‌زمان شیعه و محب او بدانیم؛ مگر این‌که بگوییم آن شیعه دست از شیعه بودن خود برداشته و در صف دشمنان او قرار گرفته است.
سید محسن امین در کتاب اعیان الشیعه می‌گوید: «منزه است خداوند از اين‌که قاتلين امام حسين (عليه السلام) از شيعيان باشند؛ بلکه کسانی‌که ايشان را کشتند، از اهل طمع بودند که دين نداشتند و بعضی از اشرار نااهل بودند و بعضی از ايشان به‌دنبال رؤسای خود رفتند؛ رؤسايی که حب دنيا ايشان را به جنگ حسين بن علی (عليه السلام) کشانده بود؛ و در بين ايشان کسی از شيعيان و دوست‌داران حضرت نبود؛ اما شيعيان و مخلصين امام، همگی ياران او شدند و در اين‌که در راه او کشته شوند، درنگ ننمودند؛ و او را تا آخرين لحظات زندگانی با تمام نيرو ياری کردند؛ و بسياری از ايشان نيز نتوانستد حضرت را ياری بنمايند، يا نمی‌‌دانستند که کار حضرت به اين‌جا منتهی خواهد شد؛ بعضی نيز در اين هنگام جان خود را به‌خطر انداخته و حصاری را که ابن زياد دور کوفه کشيده بود، شکستند و برای ياری حضرت آمدند تا اين‌که در کربلا شهيد شدند؛ اما اين‌که ادعا شود يکی از شيعيان در جنگ با حضرت حضور داشته است، اين صحت ندارد؛ و آيا کسی می‌تواند اعتقاد داشته باشد، که يکی از شيعيان و دوست‌داران حضرت که چنين علاقه‌ای به حضرت داشته به جنگ ايشان برود؟ هرگز! هميشه چنين بوده است که طرف‌داران حق در هر زمانی اندک بوده‌اند و اين هميشه ديده شده است و خداوند فرموده‌اند: «وَلَقَدْ مَكَّنَّاكُمْ فِي الْأَرْضِ وَجَعَلْنَا لَكُمْ فِيهَا مَعَايِشَ قَلِيلًا مَا تَشْكُرُونَ.[اعراف/10] و قطعا شما را در زمين قدرت عمل داديم و براى شما در آن وسايل معيشت نهاديم، [اما] چه كم سپاسگزارى مى‌كنيد.»[1]
بنابراین عده‌ای از شیعیان آن حضرت در کوفه تحت محاصره قرار گرفتند و نتوانستند برای یاری آن حضرت در سرزمین کربلا حضور پیدا کنند، و عده دیگر از ماجرای امام و پایان کار ایشان غافل شدند و فکر نمی‌کردند، این‌چنین سرنوشتی در انتظار امامشان باشد.
امام حسین (علیه السلام) هم در کربلا هیچ وقت دشمنان را، شیعه خود خطاب نکرد و در جایی دارد که ایشان این‌طور آنان را مورد خطاب خویش قرار داد: «ويحكم يا شيعة آل أبي سفيان! إن لم يكن لكم دين، وكنتم لا تخافون المعاد، فكونوا أحراراً في دنياكم هذه، وارجعوا إلى أحسابكم إن كنتم عُرُباً كما تزعمون.[2] وای بر شما، ای پيروان أبوسفيان! اگر دين نداريد و از روز معاد نمی‌‌هراسيد، لااقل در دنيا آزادمرد باشيد و آن‌گونه كه می‌پنداريد به حسب و نسب خود، كه عرب هستيد باز گرديد.»

پی‌نوشت:

[1]. أعيان الشيعة،السيد محسن الأمين , دار التعارف للمطبوعات، بيروت، لبنان، ج 1، ص 585.
[2]. مقتل الحسين، خوارزمي،انوارالهدی، چاپ دوم، ج 2، ص 38