پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در ابتدای اين بحث به فتاوای برخی از علمای اهل‌سنت در زمينه گريه و نوحه توجه می‌كنيم تا ببينيم آيا گريه و بكاء برای ميت گناه كبيره و نابخشودنی محسوب می‌شود؟!
نووی در كتاب «المجموع» آراء علما در مورد محدوده حرمت گريه و بكاء را جمع آوری كرده است:
1. جمهور علماء قائلند: حرمت بكاء و نوحه اختصاص به جايی دارد كه شخص وصيت كرده باشد، برايش گريه و نوحه داشته باشند؛ نووی نيز همين قول را اختيار نموده است.
2. طائفه‌ای قائل شده اند: حرمت، اختصاص به جايی دارد كه شخص به خودداری از نوحه و بكاء وصيت نكرده باشد.
3. طائفه‌ای ديگر بر اين نظرند كه حرمت برای جايی است كه بازماندگان، ميت را به اوصاف و محاسنی توصيف كنند كه در شرع جايز نيست؛ مثل اين كه بگويد: ای يتيم كننده فرزندان و ای بيوه كننده زن‌ها و ای خراب كننده آبادی‌ها و به اين شكل به گريه افتد.
4. گروهی ديگر بر اين رأی و اعتقادند كه ميت با شنيدن صدای گريه و بكاء اهل و عيال خود معذب گشته و به حال آن‌ها تأسف می‌خورد. و اين قول و نظر محمد بن جرير و قاضی عياض است. و در پايان اين نكته را اجماع علماء می‌داند: «وأجمعوا كلهم علی اختلاف مذاهبهم ان المراد بالبكاء بصوت ونياحه لا مجرد دمع العين، تمام علماء با وجود اختلاف در مذهب بر اين نكته اجماع دارند كه منظور از گريه و بكاء ممنوع، آن گريه و بكائی است كه با صوت و نوحه سرائی باشد نه مطلق گريه.[1]
پس معلوم می‌شود اين گونه نيست كه مطلق گريه و بكاء نزد علمای اهل سنت ممنوع و حرام باشد.
مشروعيّت عزاداری و گريه بر ميّت مسلمان در میان اهل سنت ثابت است، چرا كه این امر عزاداری یک سیره عملی و جاافتاده در میان تمام مسلمانان است. و كج انديشی‌ها و سطحی نگری‌های گروهی اندك را كه به بهانه خرافه زدايی از دين، بی‌محابا بر هر عقيده و فكر مخالفی مي ‌تازند را رد مي  كند.

پی‌نوشت:

[1]. المجموع، نووی، ج 5، ص 308.