پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از ویژگی‌های حجت‌های الهی و یا به تعبیر بهائیان مظاهر ظهور، انتصاب ایشان از جانب حجت قبلی است. حجت‌های الهی در انتخاب جانشین بعد از خود، مختار نبوده و انتخاب ایشان بر عهده‌ی پروردگار است.[1] بهائیان برای این‌که در این مطلب عقب نمانند و ادعای پیامبری سرکردگان خود را مشروع جلوه دهند، سعی دارند پیش‌بینی پیشوایان و علمای اسلام را برای سرکردگان خود، به اثبات رسانند.
در این راستا، در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی «آئین بهائی» وابسته به فرقه‌ی بهائیت، در ویژه برنامه‌ای با نام «جهان تازه»، ضمن مظلوم‌نمایی و ارائه‌ی داستانی عاطفی، کارشناس برنامه اظهار داشت: «قبل از ظهور حضرت باب در ایران، پیش‌بینی‌هایی شده بود که ظهوری که اسلام منتظرش هست، کی خواهد بود... حتی سال 1260 هـ.ق را گفته بودند، این سالی است که قرار است موعود ظاهر بشود. وقتی باب ظاهر شد و ظهور خودش را اعلان نمود، درست همان سال 1260 ق بود که پیش‌بینی شده بود».[2]
اما باید دانست که بر خلاف ادعای گوینده، هیچ نصّی بر ظهور علی‌محمد شیرازی به عنوان امام دوازدهم شیعیان وجود نداشته و هیچ‌گونه پیش‌بینی مثبتی که مؤید او باشد، وجود ندارد و در مقابل، روایات متعددی از معصومین (علیهم‌السلام) نقل شده که همگی بر امامت فرزند بلا فصل امام حسن عسکری (علیه‌ السلام) به عنوان امام دوازدهم اتفاق دارند و کسانی که برای ظهور آن حضرت وقت تعیین کنند، دروغ‌گو شمرده شده‌اند.[3]
به عنوان مثال در این‌جا به نقل یک روایت در این زمینه می‌پردازیم؛ امام حسن عسکری (علیه ‌السلام) فرمود: «ای احمد بن اسحاق! خداوند (تبارک و تعالی) هیچ‌گاه از زمان خلقت آدم (علیه ‌السلام) تا زمان قیامت و وقوع ساعت، زمین را از حجت بر آفریدگانش خالی نمی‌گذارد تا به واسطه‌ی آن حجت، بلا را از اهل زمین دور کند و باران را نازل کند. احمد بن اسحاق گوید: من از آن حضرت پرسیدم: ای پسر رسول خدا (صلّی ‌الله علیه و آله)، پس از شما، امام و جانشین شما کیست؟ آن حضرت به سرعت از جا برخواست و به داخل خانه رفت و پس از مدت کوتاهی از داخل خانه بیرون آمد؛ در حالی که کودکی سه ساله را که صورتش همچون قرص ماه می‌درخشید، بر دوش داشت. سپس فرمود: ای احمد بن اسحاق، اگر نزد خداوند و حجت‌های وی گرامی نبودی، هرگز این فرزندم را به تو نشان نمی‌دادم. نام او، نام رسول خدا (صلّی‌ الله علیه و آله) و کنیه‌اش همانند آن حضرت است. او کسی است که زمین را از عدل و داد پر می‌کند، پس از آن که، از ظلم و جور پر شده باشد...».[4]
علاوه‌ بر حدیث مذکور، 146 حدیث دیگر در منابع اسلامی از ائمه‌ی معصومین (علیهم‌السلام) وجود دارد که همگی، نشان‌دهنده‌ی امامت فرزند بلافصل امام حسن عسکری (علیه‌السلام) پس از ایشان است.[5]
وجود این نصوص و روایات، بیان‌گر آن است که علی‌محمد شیرازی ملقب به باب، به هیچ‌وجه نمی‌تواند امام دوازدهم شیعیان باشد و هیچ نص صریحی بر ظهور شخصی با نام علی‌محمد شیرازی در سال 1260، وجود ندارد؛ اما بالعکس، در صورت تتبع در روایات وارده درمی‌یابیم، امام دوازدهم شیعیان، فرزند بلافصل امام حسن عسکری (علیه‌السلام) می‌باشد و هیچ‌گاه برای ظهور ایشان وقتی تعیین نگشته است.

پی‌نوشت:

[1]. ابن بابویه شیخ صدوق، کمال‌الدین و تمام النعمة، تهران: نشر جهان، چاپ اول، 1378 ق، ج 1، ص 222.
[2]. شبکه‌ی آئین بهائی، نام برنامه: گفتگو، کارشناس: فرزاد فردوسی.
[3]. کفايةالاثر، صث 463؛ اکمال الدين، ج 2، ص 378؛ بحارالانوار، ج 51، ص 151؛ معجم احاديث الامام المهدی عليه السلام ج 4، ص 186.
[4]. ابن بابویه شیخ صدوق، کمال‌الدین و تمام النعمة، تهران: نشر جهان، چاپ اول، 1378 ق، ج 2، ص 384.
[5]. جهت مشاهده‌ی این دسته روایات مراجعه شود به کتاب: لطف‌الله صافی گلپایگانی، منتخب الأثر، فصل دوم، باب بیستم.