پایگاه جامع  فرق، ادیان و مذاهب_ محمد بن عبدالوهاب می‌گوید: «...هؤلاء المشركون يشهدون أن الله هو الخالق وحده، لا شريك له، وأنه لا يرزق إلا هو، ولا يحي إلا هو، ولا يميت إلا هو، ولا يدبر الأمر إلا هو، وأن جميع السماوات ومن فيهن والأرضين السبع ومن فيها، كلهم عبيده وتحت تصرفه وقهره.[1] مشرکین و کفار قریش، شهادت به خالق واحد می‌دادند و این‌که غیر خداوند، کسی رازق نیست و اوست زنده کننده و میراننده، امور حیات و زمین و آسمان و هر آن‌چه در آن‌ها است، را اداره می‌کند و همگی مخلوقات زمین و آسمان، بنده خدا بوده، تحت تصرف و قدرت وی هستند.»
محمد بن عبدالوهاب، گویا از بهترین مؤمنان زمان عصر رسول و یا دیگر پیامبران سخن می‌گوید، درحالی‌که او به بدترین کارهای مشرکان اشاره نمی‌کند، او نمی‌گوید که مشرکین، بعثت پیامبر را انکار می‌کردند و اعتقادی به قیامت نداشتند و به معاد و زنده شدن مردگان ایمان نداشتند و یا این‌که به‌شدت، اهل رباخواری بودند و فرزندانشان را زنده به‌گور می‌کردند و یا این‌که پیامبر را به بدترین اوصاف، لقب می‌دادند، مسلمانان و اصحاب رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) را در جنگ‌ها می‌کشتند، فحشاء و منکرات، دروغ و غیبت و اذیت و هزاران فعل قبیح و غیرانسانی، در آن‌ها رواج داشت.
این برخورد گزینشی با آیات و روایات و بیان آن‌چه درباره ویژگی‌های اعتقادات مشرکین است و عدم توجه به آیات فروان، در عیوب و اعتقادات غیر صحیح آن‌ها، امری است که از یک غرض و یک نیت خاصی، پرده برمی‌دارد، که همانا تکفیر مسلمانان است.
صرف‌نظر از این مبنای غلط، باید دید این رویه نادرست و اساس غلط، چه نتایجی را به‌وجود می‌آورد.
یکی از این نتایج، برخورد وهابیت با مسلمانان و ترک مخاصمه با یهودیان است. ایشان در جنگ بین فلسطینیان و یهودیان، با این استدلال که اهل فلسطین، غالی هستند و کافر می‌باشند، آن‌ها را از یهودیان، بدتر می‌دانند و می‌گویند: «ما نباید با یهود و کفار صهیونیسم، جنگ داشته باشیم، ولی به مسلمانانی که مانند مشرکان صدر اسلام هستند، حمله کنیم و آن‌ها را قتل و غارت کنیم.»[2] هم‌چنين در فتوايی ديگر يک مفتی سعودی کسانی را که با اسرائيل، قتال می‌کنند را، به توبه فرا می‌خواند.[3]
و لذا جنگ با کفار صهیونیسم و سازش با آن‌ها، امری صحیح و سازش با مسلمانان خروج از دین و هم‌زیستی با مشرکان به‌حساب می‌آید. امری که باعث شده است، به موضع‌گیری‌های عجیبی، بیانجامد و به قول حسن بن فرحان المالکی که می‌گوید: «وقد رأينا نتيجة هذا التي لا تأسف على ذهاب الشهداء من الفلسطينيين، وزعم هؤلاء الأخوة الغلاة أن الأمر سيان فالأمر: كفار يقتلون مبتدعة.[4] در نتیجه می‌بینیم (بعضی سلفیان) برای شهدای فلسطینی، تاسف نمی‌خورند و گمان می‌کنند که این برادران، به‌خاطر عقاید غالیانه‌ای که دارند، کافرند. پس کفار یهودی، کافری اهل غلو را کشته است (و اتفاق مهمی نیافتاده.)»

پی‌نوشت:

[1]. کشف الشبهات، محمد بن عبدالوهاب، ص7، وزارة الشؤون الإسلامية والأوقاف، المملكة العربية السعودية.
[2]. به نقل از بعضی پایگاه‌های وهابیت.
[3]. «دلایل تکفیری‌ها برای عدم جهاد با صهیونیست‌ها»
[4]. محمد بن عبدالوهاب داعیة و لیس نبیا، حسن بن فرحان المالکی، ج1،  ص 44، بی‌تا، بی‌نا.