پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیمان بین محمد بن عبدالوهاب و محمد بن سعود در نجد، سرمنشأ پیدایش جریان وهابیت در سده‌های اخیر است. در تاریخ نقل شده است، که «محمد بن عبدالوهاب در این دیدار، قدرت و غلبه بر تمام بلاد نجد را، به او (محمد بن سعود) بشارت داد ...، محمد بن سعود، سخنان شیخ را موافق دین و دنیای خود دید و به او قول داد، که به او یاری خواهد داد.»[۱]
از طرفی پیش‌بینی‌هایی درباره منطقه نجد، در روایات منتسب به پیامبر (صلی الله علیه و آله) دیده می‌شود. حدیث «قرن الشیطان» (شاخ شیطان)، یکی از احادیثی است، که در اکثر کتب صحیح و معتبر اهل سنت آمده است. البته طرق مختلفی دارد و بخاری که از علمای بزرگ اهل سنت است، و ایشان اهتمام جدی درباره آن دارند، آن را نقل کرده است.
بخاری با هشت سند صحیح، مسلم نیز با پنج سند صحیح، احمد بن حنبل با چهار سند، ترمذی با سه حدیث و مالک بن انس، امام مذهب مالکی با یک حدیث و هم‌چنین ذهبی از علمای حنفی و رجالی اهل سنت، با یک حدیث، روایت «قرن الشیطان» را  ذکر کرده‌اند. روایت این‌گونه است[۲]: «عبدالله بن عمر می‌گوید: پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: خدایا! منطقه شام ما و یمن ما را، مبارک گردان، در این حین، اصحاب به حضرت عرض کردند، در مورد منطقه نجد، دعا نمی‌فرمایید، حضرت دوباره همان دعای قبلی را تکرار کردند و باز اصحاب تقاضای دعا، برای منطقه نجد کردند و این بار پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: در منطقه نجد، سرگردانی‌ها و فتنه‌ها وجود دارد، قدرت شیطان از آن‌جا طلوع خواهد کرد.»[3]
قطعاً محمد بن عبدالوهاب و محمد بن سعود و فتنه‌ای که به راه انداخته‌اند، می‌تواند یکی از مصادیق این روایت باشد. بسیاری از علما و بزرگان، به این نکته اشاره کرده‌اند. مانند شیخ سلیمان بن عبدالوهاب، برادر محمد بن عبدالوهاب که می‌گوید: «از اموری که مذهب وهابیت را، باطل می‌کند، حدیث‌هایی است که در صحیح بخاری و مسلم از پیامبر نقل شده است، که آن حضرت فرمودند، رأس کفر از طرف مشرق است.»[4]

پی‌نوشت:

[1]. عنوان المجد، ج1، ص41ـ42؛الإمام محمدبن عبدالوهاب دعوته وسيرته، ص16ـ17، الرئاسة العامة لإدارة الطبع والترجمة، 1411هـ
[2]. مجله سراج منیر  مقاله بررسی حدیث قرن الشیطان از دیدگاه علمای اهل سنت موسسه دارالاعلام،  ش 8، ص 185، 1391 ش.
[3]. صحیح بخاری ،کتاب الفتن، ج9، ص67، حدیث یک، دار طوق النجاة، چاپ اوّل، 1422هـ. ق
[4]. الصواعق الالهیة، سلیمان بن عبدالوهاب ، ص 44