پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ می‌دانیم که وهابیان و موسس این فرقه‌ی ضاله، محمد بن عبدالوهاب، در عقاید خود پیرو عقاید و کتب ابن تیمیه هستند. آن‌ها تقریبا در 90 درصد موارد گام به‌گام، به‌دنبال ابن تیمیه حرکت می‌کنند و در عین این‌که به ظاهر می‌گویند: ما نباید مقلد باشیم و سایر اهل سنت را به‌خاطر تقلید از ائمه‌ی اربعه‌ی اهل سنت، سرزنش و حتی بعضاً تکفیر می‌کنند.[1] اما خود در عقایدشان از ابن تیمیه و محمد بن عبدالوهاب تقلید می‌کنند. به گونه‌ای که هیچ‌گونه نقد و انتقادی به عقاید این دو نفر را بر نمی‌تابند.
این مساله‌ای است که باید در جای خود بحث شود. اما آن‌چه در این‌جا به‌دنبال آن هستیم، این است که، اگر وهابیت این‌گونه به عقاید و افکار ابن تیمیه ملتزم بوده و این‌طور بر پیروی از او تعصب دارد، چرا در برخی موارد گزینشی عمل می‌کند؟[2] به‌عبارت دیگر تا آن‌جا که ابن تیمیه مواضع آن‌ها را محکم می‌کند و موید افکار پلید آن‌هاست، از او پیروی می‌کنند و دائماً به کتب او استناد می‌نمایند. اما زمانی که ابن تیمیه، کلامی بر خلاف مراد ایشان بیاورد، آن را به‌راحتی نادیده می‌گیرند.
یکی از این موارد در جایی است، که خود ابن تیمیه به این‌که سلف، به مواردی چون استغاثه[3] و توسل[4] عمل می‌کردند، اعتراف می‌کند، در حالی‌که وهابیان خیلی راحت از این مورد می‌گذرند. این مورد در مجموع فتاوای ابن تیمیه است، که می‌گوید: «شخصی به بیماری مبتلا می‌شود، که طبیب او را جواب می‌کند و می‌گوید بیماری تو قابل علاج نیست. این شخص به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) متوسل شده و می‌گوید: خدایا! رو به تو می‌کنم، به‌وسیله‌ی پیامبرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) که پیامبر رحمت است. ای محمد! من به‌وسیله‌ی تو به خدای تو و خدای خود رو می‌اندازم، تا به من رحم کند.»[5]
این عبارت هم توسل را در خود دارد، و هم استغاثه را و جالب این‌که ابن تیمیه ذیل این مطلب می‌گوید: سلف این‌گونه دعا می‌کردند.[6]
آیا این اعتراف صریح به این مساله نیست؟ آیا وهابیان این مساله را ندیده‌اند، یا دیده‌اند و نمی‌خواهند آن را بپذیرند؟

پی‌نوشت:

[1]. جایگاه مذاهب اربعه اهل سنت، نزد وهابیت.
[2]. تصریح پیامبر (ص) بر نفاق وهابیون و پیروان ابن تیمیه.
[3]. استغاثه به اولیاء الله شرک نیست.
[4]. توسّل به اولياي الهي.
[5]. ابن تیمیه، مجموع الفتاوی، تحقیق: عبدالرحمن بن محمد قاسم، ج1، ص 264، مجمع ملک فهد، مدینه، 1416ق.
[6]. همان.