پايگاه جامع فرق، اديان و مذاهب_ در اواخر قرن سيزدهم، چهار فرقه رهبانی در مسيحيت تأسیس شد: فرانسيسكن‌ها، دومينيكن‌ها، كرملی‌ها؛ و آگوستينی‌ها. بسياری از راهبان سه فرقه نخست از تقوا و پرهيزكاری دست كشيدند، هزاران نفر از آنان و راهبان مسيحی ديگر از خدمات مذهبی غافل شدند؛ از چهاردیواری ديرهای خود بيرون آمدند، به ولگردی پرداختند، در میخانه‌ها به باده‌نوشی نشستند و به دنبال عشق‌ورزی رفتند.
مسيحيان ازدواج را برای مقامات عالی روحانیون خويش حرام می‌دانند. يكی از فسادهای اخلاقی رايج در قرون‌وسطی شكستن عهد و ميثاق تجرد بود. در نورفك انگلستان از 73 مورد اتهام فساد 15 مورد، در ريپن از 126 مورد 24 مورد و در لمپ از 58 مورد 9 مورد درباره بی‌عفتی كشيشان بود. به‌عبارت‌دیگر كشيشان 29 درصد كل مجرمين را تشكيل می‌داند، درحالی‌که تعدادشان كمتر از 2 درصد كل جمعيت بوده است. هزاران نفر از كشيشان معشوقه داشتند، [1] يكی از مورخان كاتوليك يك قرن پيش نوشت: «اگر كسی تصور كند كه فساد و انحطاط روحانيت در رم بيش از جاهای ديگر بود، به خطا رفته است زيرا مدارك و شواهد مستند نشان می‌دهد كه در تمام شهرهای شبه‌جزیره ايتاليا، فساد و هرزگی گريبان گير كشيشان بوده است... ازاین‌رو تعجب‌آور نيست كه نويسندگان معاصر با تأسف از انحطاط روحانيت ياد می‌کنند و مي‌گويند كه روحانيت در همه‌جا نفوذ و اعتبار خود را ازدست‌داده است و در بسياری از نقاط كسی برای كشيشان كمترين ارزشی قائل نيست. فساد اخلاقی آنان به حدی بود كه زمزمه تحصيل اجازه ازدواج برای كشيشان به گوش می‌رسید.» [2]

پی‌نوشت‌:
[1]. شناخت مسيحيت، رسول‌زاده و باغبانی، انتشارات موسسه امام خمينی، قم، 1389 ش، ص 203.
[2]. تاريخ تمدن، ويل دورانت، انتشارات آموزش انقلاب اسلامی، تهران، 1370، ج 6، ص 23- 25.