پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مراکزی که بهائیان تحت نظر محافل ملی و محلی از آن برای تبلیغ و فعالیت‌های خود استفاده می‌کنند، مکانی به نام «مشرق الاذکار» یا معبد بهائیان است.
معبد در تمام ادیان، محل عبادت و اجرای مراسم دینی است و در بین مردم همه‌ی ملت‌ها، از احترام خاصی برخوردار است. اما از آنجایی که بهائیت نتوانسته جایگاه دینی و مذهبی محکمی در بین مردم داشته باشد، معبدهایی که به این فرقه منسوبند، نه تنها موقعیت معنوی ندارند، بلکه ماهیتی سیاسی و تشکیلاتی دارند. این که در قاره‌ای فقط یک یا چند مشرق الاذکار بیشتر وجود ندارد، شاهد بر همین مدعا است.[1]
ساختمان مشرق الاذکار، دارای 9 ضلع و یک گنبد است که در آن، مراسم‌هایی مانند اجرای موسیقی، سرود و آوازهای دسته جمعی[2] انجام می‌شود.
آنچه به نظر می‌رسد این است که ساختار و شکل مشرق الاذکار و به طور کلی اساس این مرکز، بهانه‌ای برای مخالفت با اسلام و مقابله با نشانه‌ها و شعائر اسلامی همانند مساجد است. اساساً بهائیت با برخی از شعارها و برنامه‌های دینی که جمعی و سبب وحدت مردم می‌شود، همانند نماز جماعت و منبر (نمادی از دعوت به کلمه توحید و همبستگی) مخالفت صریح دارد.[3]

پی‌نوشت:
[1]. ویلیام هاچر، دیانت بهائی، ترجمه‌ی سمندی، بی‌جا: موسسه‌ی معارف بهائی، بی‌تا، ص 220.
[2]. همان.
[3]. حسینعلی نوری، اقدس، ص 5.