مذهب شیعه دوازده امامی بر این عقیده است که امام مهدی (علیه السلام) از سلاله پاک نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرزند امام حسن عسکری (علیه السلام) و معصوم چهاردهم می‌باشد و این عقیده را ضرورت مذهب قلمداد می‌کند و منکر آن را از دایره تشیع خارج می‌داند. شیعه معتقد است امام مهدى (عليه السلام) به دنيا آمده و زنده است، اما در پسِ پرده غيبت، به حيات مبارك خود ادامه مى دهد. در مقابل این اعتقاد که شیعه آن‌را با شمارِ زیادی از ادله واضح و مبیّن به اثبات رسانده و همچنین علی‌رغم تسلیم عده‌ای از علمای منصف و حق‌جو از اهل سنت، برخی از مخالفین متعصّب و کوردل، منکر این اعتقاد شده‌اند و بدون ارائۀ دلیلی معتبر، راه هجو و توهین و افتراء را پیش گرفته و زیر بار قبول این مقوله نرفته‌اند.
براى مثال ابن تيميه و پیروانش از اين دست افراد به شمار مى‌روند كه در مقابل هزاران دليل استوار، تنها حربه آنان دشنام، افترا و بهتان است.
ابن تیمه در کتاب ظلمانی خود منهاج السنة، توهینی را نسبت به شیعیان و اعتقادشان به مهدویت روا داشته و گفته است: «وَمِنْ حَمَاقَتِهِمْ أَيْضًا أَنَّهُمْ يَجْعَلُونَ لِلْمُنْتَظِرِ عِدَّةَ مَشَاهِدَ يَنْتَظِرُونَهُ فِيهَا كَالسَّرَادِبِ الَّذِي بِسَامَرَّا الَّذِي يَزْعُمُونَ أَنَّهُ غَابَ فِيهِ، وَمَشَاهِدُ أُخَرُ، وَقَدْيقِيمُونَ هُنَاكَ دَابَّةً لِيَرْكَبَهَا إِذَا خَرَجَ، وَيُقِيمُونَ هُنَاكَ إِمَّا فِي طَرَفَيِ النَّهَارِ، وَإِمَّا فِي أَوْقَاتٍ أُخَرَ مَنْ يُنَادِي عَلَيْهِ بِالْخُرُوجِ يَا مَوْلَانَا اخْرُجْ يَا مَوْلَانَا اخْرُجْ، وَيُشْهِرُونَ السِّلَاحَ، وَلَا أَحَدَ هُنَاكَ يُقَاتِلُهُمْ، وَفِيهِمْ مَنْ يَقُولُ فِي أَوْقَاتِ الصَّلَاةِ دَائِمًا لَا يُصَلِّي خَشْيَةَ أَنْ يَخْرُجَ، وَهُوَ فِي الصَّلَاةِ، فَيَشْتَغِلَ بِهَا عَنْ خُرُوجِهِ وَخِدْمَتِهِ...[1] از ديگر حماقت‌هاى شيعه اين‌كه آنان براى مهدى منتظَر، جايگاه‌ها و اماكنى چند را قرار داده و در آن‌ها به انتظار او می‌نشينند. سرداب سامرّا كه به زعم شيعيان، محل غيبت مهدى منتظَر است از جمله اين اماكن به شمار مى‌رود. آنان گاهى چارپايى را در محوطه اين سرداب مى‌گذارند تا منتظَر به هنگام ظهور بر آن سوار شود. در آغاز و پايان روز و ديگر اوقات، شخصى را مأمور مى‌كنند كه در مقابل سرداب بايستد و از مهدى منتظَر، چنين درخواست ظهور كند: اى مولاى ما! ظهور كن، اى مولاى ما! ظهور كن. شيعيان در اين اماكن سلاح بر مى‌كشند، در حالى كه كسى در آن جا نيست تا با آنان بجنگند. در ميان شيعيان افرادى هستند كه هميشه به هنگام نماز مى‌گويند: نماز نمى‌خوانيم تا مبادا مهدى منتظَر ظهور نمايد و ما به خاطر اقامه نماز از ظهور و خدمتگزارى او باز مانيم».
این سخنان سخیف و بی‌پایه (که در منابع مخالفین کم نیستند) نهایت استدلالی هست که ابن تیمیه و به تبع او سایر تئوریسین‌های وهابی تا به امروز بر علیه عقیده راستین مهدویت مطرح کرده و بر شیعه خورده گرفته‌اند؛ ادله‌ای واهی، که در آن به جز توهین و افتراء و تهمت به مذهب حقّه شیعه چیزی دیگر یافت نمی‌شود. ابن تیمیه در این فراز از کتابش قائل شده که شیعیان به طور مستمر کسی را در جلوی سرداب مأمور می‌کنند تا در صبح و شام ندا به ظهور حضرت سر دهد در حالی که این سخن دروغی بیش نیست، و ناشی از معاندت آن‌ها با شیعه است. کما این‌که وقتی به اقوالشان در رابطه با سرداب مراجعه می‌کنیم، می‌بینیم این‌ها اصلا از مکان سرداب هم خبر ندارند و با این حال نسبت به آن نظریه پردازی کرده‌ و شیعه را متهم به تهمت‌های عدیده کرده‌اند. به عنوان مثال، ابن بطوطه در سفرنامه خود مى‌نويسد: «سردابى كه بدان اشاره رفت در حلّه قرار دارد.»[2] و به همین دلیل است که محدث نوری با صلابت تمام، خطاب به افرادی که نسبت به سرداب مقدسِ حضرت حجت (عجل الله تعالی فرجه) اظهار فضل کرده‌اند می‌گوید: «ما هر چقدر تحقيق و تفحص كرديم، اثرى از صدق ادّعاهاى اينان نيافتيم و بالاتر اين كه در احاديث نيز هيچ نامى از سرداب به ميان نيامده است.»[3] لذا باید دید معاندین و متعصبین از اهل سنت و وهابیت چگونه به خود اجازه می‌دهند به امثال چنین ادعاهای بی‌پایه‌ای تمسک جسته و بدون دلیل و با تحکّم به چنین سخنانی تفوّه کنند.

پی‌نوشت:

[1]. ابن تیمیه، منهاج السنة النبویة، بیروت: موسسة القرطبة، ج 1 ص 44. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. ابن بطوطه، سفرنامه ابن بطوطه، تهران: نشر آگاه، ج 2 ص 198
[3]. شیخ حسین محدث نوری، كشف الأستار عن وجه الإمام الغائب عن الأبصار، تهران: مکتبه نینوی الحدیثه، ص 212