در روزهای پایانی عمر شریف پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دارویی که مورد نهی ایشان بود توسط عایشه و حفصه به آن حضرت خورانده شد که حال ایشان را وخیم‌تر از قبل کرد به گونه‌ای که پس از به هوش آمدن، خشم ایشان را بر انگیخت.[1]
بنابراین روایت عایشه می‌گوید: در روزهای پایانی عمر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به زور در دهان آن حضرت دارویی ریختیم. حضرت با اشاره به ما فهماند که به من دوا نخورانید. ما گفتیم: این خودداری پیامبر به خاطر آن است که مریض از دارو بدش می‌آید و چون حضرت به هوش آمد، فرمود: آیا من شما را از این کار نهی نکردم؟ اکنون به جز عباس که شاهد ماجرا نبوده باید جلوی چشمان من به دهان همه آنان که در این خانه هستند از همان دوا ریخته شود.[2]

عده‌ای از علمای شیعه و سنی بر این اعتقادند که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با حالت مسمومیت از دار دنیا رفتند.
حاکم نیشابوری دانشمند بزرگ اهل سنت در کتاب «المستدرک علی الصحیحین» می‌نویسد: «به خدا سوگند پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، ابوبکر و حسن بن علی با سمّ کشته و عمر، عثمان، علی بن ابی‌طالب (علیه السلام) و حسین بن علی (علیه السلام) با شمشیر کشته شدند.»[3]
وی در جایی دیگر نقل می‌کند: «از این دنیای پست چه توقعی دارید؟ در حالی که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، ابوبکر و حسن بن علی (علیه السلام) مسموم و عمر بن خطاب، عثمان، علی (علیه السلام) و حسین (علیه السلام) ناگهانی کشته شدند.»[4]
هم‌چنین از بسیاری از بزرگان اهل سنت همین مطلب از «عبدالله بن مسعود» نقل شده که گفته: « اگر 9 بار سوگند یاد کنم که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) کشته شده بهتر از آن است که یک‌بار سوگند یاد کنم که وی کشته نشده؛ زیرا خداوند او را پیامبر و شهید قرار داده است.[5]

و از علمای شیعه، شیخ مفید( ره) می‌نویسد: «پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در روز دوشنبه 28 صفر در مدینه در حالی‌که مسموم شده بود از دنیا رفت.»[6]
شیخ طوسی در تهذیب الاحکام می‌نویسد: « محمد بن عبدالله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ... در روز دوشنبه 28 صفر سال یازدهم هجری در حالی از دنیا رفت که مسموم شده بود.»[7]
علامه حلی نیز در تحریر الاحکام می‌گوید: « محمد بن عبدالله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در روز دوشنبه 28 صفر سال دهم هجری در حالی از دنیا رفت که مسموم شده بود.»[8]

پی‌نوشت:

[1]. صحیح بخاری، ج3، ص186، کتاب المغازی، باب مرض النبی، المکتبه السلفیه، قاهره. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. صحیح بخاری، ج4، ص38، باب لدود، المکتبه السلفیه، قاهره. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[3]. المستدرک علی الصحیحین, ج 3, ص 61, ح 4395, محمد بن عبدالله الحاکم النیسابوری (405 ه) جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[4]. المستدرک علی الصحیحین, ج 3, ص 67, ح 4412, الحاکم النیسابوری (405 ه) جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[5]. مسند الامام احمد بن حنبل, ج 1, ص 408, ح 3873, احمد بن حنبل ابوعبدالله الشیبانی (241ه)
[6]. المقنعه, ص 456, محمد بن محمد بن نعمان ابن المعلم ابی عبدالله العکبری الشیخ المفید البغدادی (413 ه)
[7]. تهذیب الاحکام, ج 6, ص 2, الشیخ ابوجعفر محمد بن الحسن الطوسی (460 ه) 
[8]. تحریر الاحکام, ج 2, ص 118, الحسن بن یوسف بن المطهر الحلی الاسدی (726 ه)