چند مدتی است که یک گروهک متشکل از چند جوانکِ ناپخته‌یِ پرادعا، سایتی به راه انداخته و به ترویج توهماتِ باستانگرایانه می‌پردازند. آنان که بر خلاف صورتِ خردگرایانه‌شان، سیرت بی‌خردی را در پیش گرفته اند، بخش زیادی از انرژی خود را صرف تخریب و توهین و «انگ زدن» به دگراندیشان می‌کنند. جالب اینکه اگر کسی انتقادی بر نوشته‌های آنان وارد کند، سریعاً به «ایران‌ستیزی»، «خیانت به وطن» و «دروغ‌گویی» متهم می‌شود. گویی خود را نماد تمام و کمال هویت ایرانی می‌دانند که هرگونه نگاه چپ به آنان، مساویِ دشمنی با «ایران» است. به راستی این چنین تکبری از کجا سرچشمه دارد؟ این جانب (نگارنده‌ی این نوشتار) بر اساس شواهد متعدد، باور دارم که نویسندگان آن سایت یا مزدورند، یا جاهل. این باور عمیق حقیر است که به حقیقتِ این باور، باور دارم. اما نکته‌ی قابل توجه اینکه سلایت مذکور، در یکی از نوشته‌های خود مدعی شد: «تهمت زدن و برچسب زدن، هنر همیشگی افراد منطق گریز!» هدف آن گروهک از این سخن، این بود که منتقدین خود را «منطق گریز» بخواند. غافل از اینکه اگر تهمت زدن و برچسب زدن، هنر همیشگی افراد منطق گریز است، پس این گروهک باستانگرا (که بخش عظیمی از وقت خود را صرف تهمت زدن و برچسب زدن به منتقدین می‌کند) خود مصداق همین عنوانِ «منطق گریز» است. چاهی برای دیگران کندند، ولی خود درون آن گرفتار شدند. ممکن است گروهک باستانگرا بگویند: «منتقدین، واقعاً سزاوارِ این انگ‌ها هستند»! پس جا دارد که منتقدین هم بگویند: پایگاه بی‌خردگان هم واقعاً سزاوار این برچسب‌هاست. به همین راحتی! باستانگرایان گرفتار زنجیرهای خود هستند.