درود گاه شماری اوستایی بی گمان از دورترین ایام، با گاه شماری و تقویم اقوام هند و اروپایی و هند و ایرانی روابطی داشته است. اما پس از انتشار آریاها در سرزمین های مختلف با شرایط اقلیمی و طبیعی متفاوت این هم آهنگی بر حسب و توافق شرایط جدید دیگرگونی یافت. به همین جهت در اوستا اثرات گاه شماری قدیم آریایی، چون سال قمری و مضافات آن که هلال و بدر باشد واژه ماه و دوازده ماه سال و نظایر آن ملاحظه می شود که کم کم به سال قمری کبیسه دار و پس از آن سال شمسی تغییر پیدا کرد. اما گاه شماری اوستایی جدید تقریبا از زمان داریوش بزرگ، شاه هخامنشی در ایران پیدایی یافت. پس می توان به دو دوره گاه شماری اوستایی قدیم و گاه شماری اوستایی جدید معتقد شد. این تقسیم اخیر که مبنای حساب و شمار و تقویم و تعیین جشن ها و عیدها بوده از زمان داریوش گویا اساس قرار گرفته باشد و چون به گاه شماریث و تقویم بابلی و به ویژه مصری همانندهایی نزدیکی دارد، برخی را گمان آن است که ایرانیان اخذ و اقتباساتی در این زمینه کرده باشند – به ویژه که همسانی گاه شماری و تقویم جدید اوستایی با گاه شماری و تقویم مصری شباهتی بسیار دارد. از سویی دیگر نیز چون آریاهای هند و ایرانی مدت هایی دراز با هم بودند و دین و اساطیر و زبان و بسیاری رسوم و ادبیاتشان از منابع مکتوب باقی مانده و این همسانی و همانندی در گاه شماری شان نیز جالب است به ویژه با گاهشماری قدیم اوستایی که می توان برای نمونه به برخی موارد مشابه توجه کرد. (گاه شماری و جشن های ایران باستان. رضی. ص77و78 و102و103 و...) نمی توان هیچ گاه با قاطعیت نظر داد که ایران گاه شماری خود را از دوران داریوش یا اندکی این طرف تر و آن طرف تر از مصریان اقتباس کرده یا از بابلیان و هم چنین اقوام دیگر، یا جنبه عکس آن. (همان. ص108) تقسیم سال به چهار فصل نیز فقط مربوط به دوران متاخر زرتشتی نیست، چه در خود اوستا و هم چنین در سنسکریت، اسما و کلمات درباره فصول وجود دارد. (همان. ص78) درباره گاه شماری هخامنشی که بی گمان از یک منشا کهن آریایی بوده است آگاهی چندانی در دست نیست. (همان. ص85) به موجب نقل خبری از کورتیوس، مورخ رومی که از سده اول مسیحی می باشد، مدلل و ثابت است که سال و ماه ایرانی پیش از ساسانیان و حتا پیش از اسکندر نیز همان سال و ماه معمول در دوره ساسانیان بوده و مبدا و بنیان این گاه شماری مربوط به دوران های بسیار قدیم تری می شود. (همان. ص 47) ابوریحان بیرونی می گوید: ملوک پیشدادی از پارسیان سال را 360 روز می گرفتند و هر ماه را سی روز بدون کم و کسر و در سر هر شش سال یک ماه کبیسه می کردند و آن سال را سال کبیسه می نامیدند و در هر 120 سال دو ماه کبیسه می کردند، یکی به سبب آن پنج روز و دوم به سبب چهار یک روز-و چنین سال را بزرگ می داشتند ... (همان. ص85) از کتیبه های هخامنشی تنها نام 8+1 ماه در دسترس است. سایر ماه ها که یازدهم و دوازدهم و هفتم می باشد یافت نشده است (گویا در تحقیقات جدید نام دوازده ماه سال یافت شده! البته در برخی متون مانند نخبه الدهر، ص 470 نام 12 ماه آمده است ولی مشکلاتی در آن دیده می شود). (همان. 125-126-127)