پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_از جمله مهم‌ترین آموزه‌هایی که هر مسیحی باید به آن اعتقاد داشته باشد، گناه ذاتی‌ست که عبارت است از اینکه همه‌ی انسانهایی که از نسل حضرت آدم به دنیا می‌آیند ذاتاً گناهکار بوده و مستحق جهنم هستند چرا که گناهی که آدم مرتکب شد به فرزندانش منتقل شد و نسل آدم (علیه السلام) هرچقدر هم در طول زندگی گناه نکرده باشند اما ذاتی آلوده و گناهکار دارند و تنها در صورتی نجات خواهند یافت که بپذیرند عیسی مسیح به خاطر این گناه آنان به صلیب کشیده شد تا تاوان این گناه را که حضرت آدم (علیه السلام) مرتکب شده بود بپردازد و آنها را رهایی بخشد! گنه کرد در بلخ آهنگری،به شوشتر زدند گردن مسگری...
از آنجایی که کتاب مقدس مسیحان شامل دو بخش عهد عتیق(قدیم) و عهد جدید است و هر دو نزد مسیحیت معتبر، پس نباید هیچ بخشی از این دو کتاب با اعتقادی که گفته شد متعارض باشد و آن را نفی کند اما... اما وقتی به عهد قدیم مراجعه می‌کنیم می‌بینیم آیه‌ای را که نفی می‌کند مسئله‌ی مجازات شدن دیگران به خاطر گناه شخص دیگری؛ حتی به صراحت بیان می‌کند که فرزندان نباید به خاطر گناه پدران مجازات شوند [هر كه گناه كند، خودش خواهد مرد؛ نه پسر براي گناهان پدرش مجازات خواهد شد و نه پدر برای گناهان پسرش، انسان خوب و درستكار، پاداش خوبی و نيكوكاری خود را خواهد يافت و انسان بد كردار نيز به سزای اعمال خود خواهد رسيد، هر که‌ گناه‌ کند او خواهد مرد، پسر متحمّل‌ گناه‌ پدرش‌ نخواهد بود و پدر متحمّل‌ گناه‌ پسرش‌ نخواهد بود، عدالت‌ مرد عادل‌ بر خودش‌ خواهد بود و شرارت‌ مرد شریر بر خودش‌ خواهد بود.»[ترجمه قدیم، حزقیال، 18 : 20]
همان طور که خواندیم طبق این آیه هر کس مسئول خطا و اشتباه خودش است این یعنی اگر شخصی مانند حضرت آدم (علیه السلام) خطایی کرد تنها او باید تاوانش را پس دهد نه تمام فرزندانش تا قیامت! و اینکه فرزند انسان به خاطر گناه پدر مجازات نمی‌شود و این مخالف فلسفه‌ی مصلوب شدن حضرت عیسی (علیه السلام) است! اینگونه می‌بینیم که یکی از مهمترین اعتقادات مسیحیت امروزی با بخشی از کتب معتبر خودشان ناسازگاری دارد!