پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ کتاب مقدس هر دینی، بی‌شک معتبرترین سند وجودی آن دین است؛ و هرچقدر این کتاب دقیق‌تر و صحیح‌تر باشد، اعتبار آن دین بالاتر می‌رود. قرآن معجزه‌ی جاوید پیامبر بوده و از جانب خداوند برای وی و تمام مسلمانان نازل‌شده و به همین جهت در دقیق بودن و صحیح بودن آن هیچ شک و شبهه‌ای به وجود نیامده و قابل قیاس با کتاب‌های دیگر ادیان نیست. یهودیان و مسیحیان نیز معتقدند که کتاب مقدس آنان مخصوصاً عهد عتیق آن، از جانب خداوند و به دست موسی (علیه‌السلام) انشاء شده است. حال‌آنکه بررسی این کتاب اثبات می‌کند که ادعای یهودیان و مسیحیان بی‌اساس بوده و نه‌تنها این کتاب از جانب خداوند نبوده بلکه به دست خود موسی (علیه‌السلام) هم نوشته‌ نشده است.
ازجمله دلایلی که می‌تواند اثبات کند کتاب مقدس سال‌ها پس از موسی (علیه‌السلام) نوشته‌شده و هرگز به دست او به رشته‌ی نگارش در نیامده است، آیات موجود در این کتاب مقدس است. در کتاب تورات که همه‌ی پیروان در آسمانی بودن این بخش اتفاق کرده‌اند به شرح مرگ حضرت موسی (علیه‌السلام) و وقایع پس‌ازآن پرداخته‌شده است. کتاب مقدس این ماجرا را چنین تشریح کرده است: «پس موسی بنده خداوند در آنجا به زمین موآب برحسب قول خداوند مُرد؛ و او را در زمین موآب در مقابل بیت‌فعور، در دره دفن کرد و احدی قبر او را تا امروز ندانسته است؛ و موسی چون وفات یافت، صدوبیست سال داشت و نه چشمش تار و نه قوتش کم شده بود؛ و بنی‌اسرائیل برای موسی در عربات موآب سی روز ماتم گرفتند. پس روزهای ماتم و نوحه‌گری برای موسی سپری گشت؛ و یوشع بن نون از روح حکمت مملو بود، چون‌که موسی دست‌های خود را بر او نهاده بود؛ و بنی‌اسرائیل او را اطاعت نمودند و برحسب آنچه خداوند به موسی امر فرموده بود، عمل کردند.»[1] در این عبارات به بیان داستان مرگ و کفن‌ودفن موسی (علیه‌السلام) به‌تفصیل پرداخته‌شده است و این خود دلیلی است که این کتاب را حضرت موسی (علیه‌السلام) ننوشته است. چراکه اگر او می‌نوشت بی‌شک پس از مردن خود، دیگر نمی‌توان چیزی بنویسد و به شرح واقعه تا سی روز بعد هم بپردازد. به‌راستی آیا خود موسی (علیه‌السلام)، پس از مرگش در کتابش گفته است که احدی تاکنون قبر مرا ندیده است؟
همچنین در کتاب تورات از شهر‌هایی نام‌برده شده است که قرن‌ها بعد از موسی (علیه‌السلام) به آن اسم نام‌گذاری شده‌اند. در یکی از بخش‌های این کتاب که به ادعای یهودیان و مسیحیان توسط موسی (علیه‌السلام) نوشته‌شده، چنین روایت‌شده است که ابراهیم (علیه‌السلام) دشمنان خود را تا شهر دان تعقیب کرده است: «چون ابرام از اسیری برادر خود آگاهی یافت، سیصد و هجده تن از خانه‌زادان کارآزموده خود را بیرون آورده، در عقب ایشان تا دان بتاخت.»[2] همان‌طور که مشخص است موسی (علیه‌السلام) در این روایت از شهری به نام دان نام برده است درحالی‌که در زمان وی شهری به نام دان اصلاً وجود نداشته است.
در سفر داوران کتاب مقدس، از قبیله‌ای به نام دان نام برده شده است. حدود دو قرن پس از موسی (علیه‌السلام) این قبیله برای یافتن سرزمینی که بتوانند در آن سکونت کنند، پنج‌تن از جنگجویان دلیر خود را به مناطق و شهرهای اطراف فرستادند و درنهایت آنان به شهر لایش حمله کرده و به تصرف خود درآوردند. آنان پس از فتح این شهر، اسم آن را از لایش به دان که اسم پدران آن‌ها بود تغییر نام دادند: «مردان‌ قبیله‌ دان‌، با کاهن‌ و بت‌های‌ میخا به‌ شهر آرام‌ و بی‌دفاع‌ لایش‌ رسیدند. آن‌ها وارد شهر شده‌، تمام‌ ساکنان‌ آن‌ را کشتند و خود شهر را به‌ آتش‌ کشیدند. هیچ‌کس‌ نبود که‌ به‌ داد مردم‌ آنجا برسد، زیرا از صیدون‌ بسیار دور بودند و با همسایگان‌ خود نیز روابطی‌ نداشتند که‌ در موقع‌ جنگ‌ به‌ ایشان‌ کمک‌ کنند. شهر لایش‌ در وادی‌ نزدیک‌ بیت‌رحوب‌ واقع‌ بود. مردم‌ قبیله‌ دان‌ دوباره‌ شهر را بنا کرده‌، در آن‌ ساکن‌ شدند. آن‌ها نام‌ جد خود دان‌، پسر یعقوب‌ را بر آن‌ شهر نهادند.»[3] بر طبق این داستان شهر دان پس از حدود دو قرن در زمان داوران به این اسم نام‌گذاری شده است. حال باید گفت اگر موسی(علیه‌السلام) نگارنده‌ی تورات بود، چگونه و برای چه کسانی، اسم شهری را بیان می‌کند که دویست سال پس از او به این شهر نام‌گذاری شده است؟ آیا بهتر نبود موسی (علیه‌السلام) اگر از آن شهر نامی می‌برد از همان اسم آن روز آن شهر یعنی لایش استفاده می‌کرد؟ یا اینکه باید قبول کنیم که تورات به دست موسی (علیه‌السلام) نوشته نشده است؟
اگرچه در مورد نویسنده‌ی بسیاری از کتاب‌های موجود در کتاب مقدس، یهودیان و مسیحیان اتفاق‌نظر دارند که توسط پیامبران نوشته نشده است، اما در مورد کتاب تورات همه یا لااقل بخش کثیری از پیروان این دو دین معتقدند که توسط موسی (علیه‌السلام) و وحی خداوند نوشته شده است. حال که معتبرترین بخش کتاب مقدس یعنی همان تورات با اشکالات جدی که تنها به دو مورد آن در اینجا اشاره شد، روبرو است، میزان اعتبار سایر بخش‌های کتاب مقدس را به‌راحتی می‌توان حدس زد. به‌راستی آیا پیروان کتاب مقدس در اعتبار آن اندیشه نمی‌کنند؟ آیا آنان کتابی را که توسط افراد مجهول‌الحال و مجهول‌الهویه نوشته شده به‌عنوان کتاب مقدس خود انتخاب کرده و به‌وسیله‌ی تمسک به آن انتظار سعادت دنیوی و اخروی دارند؟ آیا این رفتار عقلانی است یا از تعصب جاهلی و احساسات سرچشمه می‌گیرد.

پی‌نوشت:

[1]. ترجمه‌ی قدیم کتاب مقدس، تثنیه 34: 5-9.
[2]. همان، پیدایش 14: 14.
[3]. ترجمه‌ی تفسیری کتاب مقدس، داوران 18: 27-29.