پایگاه جامع فرق، ادیان ومذاهب_ حقیقت جایگاه و مقام شامخ ائمه معصومین نزد همه روشن است و قابل کتمان نیست؛ به خصوص مباحث مربوط به مهدویت و انتظار که قابل خدشه و انکار نیست. «شیخ احمد سرهندی» از عالمان اهل سنت، خیلی صریح و شفاف یکی از راه‌های قرب به خداوند را  راه ولایت می‌داند وائمه معصومین را منبع فیض و راه هدایت معرفی می‌کند ودر آخر اشاره می‌کند به ظهور حضرت مهدی و می‌گوید این‌ها خود مستقیماً سرچشمه فیض هستند.

واما کلام زیبای شیخ احمد سرهندی
«راه‌هایی که به جناب قدس موصل‌اند دوتا است؛ راهی که به قرب نبوت تعلق دارد، و راهی که به قرب ولایت تعلق دارد.
واما راه قرب ولایت: پیشوای این راه و سرگروه این‌ها و منبع فیض این بزرگواران حضرت علی مرتضی (علیه السلام) است و این منصب عظیم الشان به ایشان تعلق دارد و حضرت فاطمه و حضرت حسنین در این مقام ایشان شریک‌اند. انگارم [می‌نویسم] که حضرت امیر قبل از نشاة عنصری [تولد دنیوی] نیز  ملاذ وملجأ [حامی و پناه‌گاه] این مقام بوده‌اند. چنان‌چه بعد از نشأ عنصری این گونه‌اند، و هر که را فیض و هدایت از این راه می‌رسید، به توسط ایشان می‌رسید، چون ایشان نقطه منتهای این راه‌اند و مرکز این مقام به ایشان تعلق دارد و چون دوره حضرت امیر تمام شد، این منصب عظیم القدر به حضرات حسنین ترتیباً مفوض و مسلم گشت و بعد از ایشان همان منصب به هر یکی از ائمه اثناعشر علی الترتیب و التفضیل قرار گرفت و در اعصار [دوران] این بزرگواران و هم‌چنین بعد از ارتحال ایشان هر که را فیض و هدایت می‌رسید، به توسط این بزرگواران بوده، هر چند اقطاب و نجبای [بزرگان و دارای فضیلت] وقت بوده باشد. (و بعد در ادامه در صفحات بعد در مورد امامت خاصه حضرت مهدی می‌گوید:) حضرت مهدی نیز خواهند ظهور نمود و معامله این بزرگواران برتر از آن است که به توسط  احدی اخذ فیوض نمایند.»[1]
همان‌طور که مشاهده کردید، خیلی از افراد علی‌رغم قبول داشتن مهدویت عامه و نوعی، اقرار و اعتقاد به مهدویت امام دوازدهم به عنوان شخص مهدی موعود و از نسل حضرت زهراء  داشته‌اند و منبع فیض و مسیر هدایت را منحصر در این خاندان می‌دانند.[2] خواننده عزیز و بصیر! برای آگاهی بیشتر نسبت به مقام اهل بیت نزد اهل سنت می‌توانید به لینک‌های مذکور مراجعه فرمایید.[3]

پی‌نوشت:

[1]. کتاب مکتوبات امام ربانی ( قطب دوران عارف زمان مجددهزاره دوم حضرت شیخ احمد سرهندی) به کوشش ابوالحسن عبدالمجید مرادزهی خاش، متوفای(1031ق) ص 574-573، مکتوب 123، عنوان «آنکه راه‌هایی که موصل‌اند به جناب قدس دواند»
[2]. در منطق دين دو نوع مهدويت داريم يكی «مهدويت نوعی و عام يا عمومی »و ديگری «مهدويت الهی خاصه یا شخصیه». شما به يك فرد برخورد میكنيد كه ادعا دارد هدايت شده و به مطلوب رسيده و از غيب اگاه است گروهی را جذب كرده، امام آن‌ها شده و آن گروه را راهنمائی میكند كه به مقصود و مطلوب برساند. اين آدم مهدی از نوع مهدويت عامه و نوعی است  که خود هدایت شده ودیگران را هدایت می‌کند وهر کسی می‌تواند باشد. از زمان خاتم الانبياء پيغمبر اسلام دوران مهدويت نوعی شروع شده و ادامه يافته است. دوران مهدويت نوعی تا ظهور كلی حضرت مهدی صاحب الامر ادامه دارد. واما مهدویت خاصه : به طور خاص شامل این نظریه است که مهدی موعود منحصراً فردی خاص و به اعتقاد شیعیان «امام دوازدهم» از ائمه معصومین و از نسل حضرت زهراء  بوده و غیر از او هیچ شخص دیگری از انسان ها دارای چنین مقامی نیست واو سرچشمه فیض وهدایت ومنجی بشریت می‌باشد.
[3]. احادیث مهدویت در قدیم‌ترین کتاب اهل سنت
شعری زیبا درمدح ائمه معصومین ازعالم سنی
ارادت به اهل‌بیت در کلام واشعارعالم سنی
جایگاه آیه «مودة فی‌القربی» در کلام مفسر سنی
برداشت زیبا وبحق دوعالم سنی ازحقیقت مباهله