ملی گرایی
نام یکی از دختران کورش، آتوسا بود. آتوسا در لغت یعنی «دارای ران فربه و زیبا». از همین زاویه شاید بتوان به جهانبینی کورش و نوع نگاه او به محیط پیرامون پی برد.
عربهای ایران، فقط عربزبان نیستند. بلکه اصالت عربی هم دارند. پس کسانی که در 7 آبان جمع میشوند و به عربها توهین میکنند باید بدانند که با این شعارهای نژادپرستانه و تفرقهافکنانه فقط باعث دلخوری و اختلاف میان اقوام ایرانی میشوند. چیزی که عیناً توسط استعمارگران به عوامل خود در داخل، دیکته میشود
برخی در داخل کشور، مدعی هستند که روز 29 اکتبر، یا همان 7 آبان، روز جهانی کورش است. این در حالی است که در امریکا، روز 7 آبان به نام روز گربه مشهور است. واقعاً که اسم کورش، بازیچهای شده در دست برخی رسانههای صهیونیست، که برخی افراد ساده لوح را به بازی بگیرند و برقصانند.
باستانگرایان افراطی (که دم از نژاد پاک آریایی و بازگشت به گذشته تاریخی میزنند) و گروهک تروریستی الاحوازیه دو روی یک سکه هستند. ذات این دو یکی است. جنسِشان یکی است، فقط رنگ و لعابِشان فرق میکند. همین...
شاهان هخامنشی و پادشاهان زرتشتی هم حرمسرا داشتند. تعداد بسیاری زنان و دختران در این حرمسراها موظف به کامرسانی به پادشاه بودند. افرادی که خواجه نامیده میشدند نیز به امور حرمسرا رسیدگی میکردند.
هنگامی که کاساندانا (همسر کورش کبیر) از دنیا رفت، نه تنها کوش خود به عزاداری پرداخت، بلکه همه اتباع و زیردستان خود را واداشت که برای همسرش عزاداری کنند. سوگواری برای درگذشتگان، جزوی از هویت و فرهنگ هخامنشیان بود.
شنیده اید و خواندهاید که در ایام محرم، برخی ژست روشنفکری برمیدارند که چرا باید عزاداری کنیم؟! این هم از کورش کبیر... نه تنها خودش عزاداری میکرد، بلکه در سرزمینهای تحت امرش هم عزای عمومی بود...
برخی ژست روشنفکری به خود گرفته اند که ای ملت! از چه روی در اشک و آه و ناله فرورفتهاید؟ در پاسخ میگوییم که ما هم اهل خنده و نشاطیم و هم اهل اشک و ماتم! و این، دو رکنِ فطرت آدمیزاد است. ما بر حسین اشک میریزیم چون اشک بر حسین، جوششِ عزت و انسانیت، و خروشِ شرف و غیرت است.
اعلام عزای عمومی در ایـران به دستور محمدرضا پهلوی به مناسبت مرگ ملک فیصل (پادشاه عربستان) آن هم در ایام عید نوروز ! یعنی 6 فروردین 54...! به راستی که سلطنتطلبان چرا به این شاه عرب پرست اعتراضی نکردند؟!
آملی کورت (Amélie Kuhrt) تاریخنگار و ایرانشناس اهل بریتانیا مینویسد که عزاداری در مرگ بزرگان، جزوی از تاریخ ایرانیان باستان بود. ایرانیان در هنگام عزاداری موی سر خود را کوتاه میکردند و لباس عزا میپوشیدند...
آیین سیاوشان یا سوگ سیاوش یکی از سنتهای عزادارانه در فرهنگ ایران است. در شاهنامه، سیاوش از پدر دلگیر است و به دیار غریب میرود و در آنجا ناجوانمردانه کشته میشود. عزاداری برای مرگ او، در کتابهای تاریخی ثبت و ضبط شده است و هزاران سال ادامه داشت.
واقعیت این است که این نماد، نه آرمِ کورش است و نه علامتِ زرتشت. حتی اسم واقعیاش فروهر هم نیست. بلکه نماد خدایان دروغین باستانی است که به تدریج، در عصر باستان وارد ایران شد و طبق اسنادِ روشن، در عصر نوین توسط فراماسونها به عنوان نماد هویت ایرانی (!) به بخشی از بدنه جامعه ایرانی تزریق شد.
هخامنشیان همپیمان عربها بودند و به کمک همین عربها، غزه را تصرف کردند. بله! هخامنشیان به غزه هم لشکرکشی کردند و آن دیار را فتح کردند. مگر این جماعت شعار نمیدهند «نه غزه نه لبنان، جانم فدای ایران»؟ خوب هخامنشیان در غزه چه میکردند؟!
دعوت كفار و مشركين به اسلام، مراتب و مراحلی دارد و در اين ميان، مباهله در اسلام جايگاهی مطمئن دارد، و به تجربه ثابت گشته كه حق را از باطل متمايز كرده و حقيقت را روشن میكند. در تاريخ ايران باستان نيز موارد متعددی از مباهله را سراغ داريم. اكنون باستانگرايانِ ضدّ اسلام را به مباهله فرامیخوانيم تا حق آشكار شود.