عیسی رمّانی، عالم سنی: آیه غار درایت و حدیث غدیر روایت است و روایت توان برابری با درایت را ندارد. شیخ مفید: تکلیف خروج کننده بر امام عادل؟ رمّانی: كافر است، شیخ مفید: راجع به امامت امیرالمؤمنین چه می‌گویید؟ رمانی: امام مسلمین است. مفید: تکلیف طلحه و زبیر؟ رمانی: توبه كردند. مفید: جنگ جمل درایت و توبه كردن طلحه و زبیر روایت است.

ملاک و معیار قائلین به تناسخ، در حقیقت باز شدن راه اباحه‌گری و بی‌بندباری است، چرا که راه برای انجام هر کاری در این دنیا باز شده، و با القای آن بحث معاد و نبوت را توجیه می‌کنند و آرام آرام یا آن را نفی و یا آن را از سر راه خود برمی‌دارند، و یا خود را به آن ضمیمه و در نهایت خود را خدا یا پیامبر و یا امام برای مردم قرار می دهند

پروفسور «حامد الگار» در کتاب «وهابیگری» خود نسبت به جایگاه وهابی‌گری در جهان اسلام می‌نویسد: نظر سنیان فاضل از قدیم‌ترین زمان، این بوده که وهابیان طبقه‌ای از اهل سنت و جماعت شمرده نمی‌شوند، زیرا تقریباً تمام اعمال، سنت‌ها و باورهایی را که محمد بن عبدالوهاب مردود می‌شمرد، از نظر اهل سنت، اصلی تاریخی بود و مورد قبول اکثریت آنها بود.

سنگ چه کسانی را به سینه می‌زنیم؟ وقتی خود صحابه اقرارواعتراف می‌کنند به گناه، بی‌عدالتی وبدعت وغیره، چرا ما قبول نمی‌کنیم و کاسه داغ‌تراز آش می‌شویم؟ درست مثل این‌که امام جماعت مسجد محله بگوید: من عادل نیستم، من گناهی مرتکب شدم، اما یک عده‌ای قبول نمی‌کنند و می‌گویند امام جماعت ما عادل است وکوچک‌ترین گناهی هم انجام نداده.

یکی از روشهای وهابیت برای ایجاد شکاف بین شیعه و اهل‌سنت ترویج روایات ضعیف و مسئله‌دار از منابع روایی طرفین است. به‌عنوان مثال آنان با تمسک به یک روایت ضعیف ادعا می‌کنند که شیعیان تمامی اهل‌سنت را ناصبی می‌دانند. درصورتی‌که در منابع روایی شیعه ده‌ها روایت دیگر به اسلام اکثر قریب به اتفاق اهل‌سنت گواهی داده شده است.

امامان شیعه نسبت به مسئله غالیان در زمان حضور خود، حساسیت فوق العاده‌ای داشتند و چنان در این قضیه سعی وافر می‌کردند که هرگونه انتساب غُلات را به خویش منتفی دانسته و در موارد مختلف عقاید خطرناک غلوّ کنندگان را با برهان و دلایل قاطع یا به حداقل رساندن افکارشان و یا شدیداً انکار و ردّ می‌کردند و از آنان اعلان بیزاری می‌کردند