شعار عدم دخالت در سیاست، بر مبنای افکار صوفیانه از سده‌های گذشته در بین اتباع و بزرگان این مسلک مطرح بوده است. صوفیان بجای ایستادگی در برابر ظلم ظلمه و ستمگران به گوشه‌گیری، عزلت‌گزینی و دوری از دعوای حق و باطل روی آوردند و با پیش گرفتن مسیر منفعلانه نسبت به متن جامعه و اتفاقات آن، شعار دوری از سیاست و عدم دخالت در مناسبات آن را سر دادند.

نورعلی تابنده قطب دراویش گنابادی در سخنان خود بمناسبت میلاد امام رضا (علیه السلام) با تعریف و تمجید از هوش و ذکاوت مامون، خلیفه‌ی ملعون عباسی، پیشنهاد خلافت وی به امام رضا (علیه السلام) را از سر خیرخواهی بیان کرد و گفت: «از بغداد! چند نفری محترمانه رفتند خدمت حضرت (امام رضا علیه السلام) و اجازه خواستند که در رکابشان بیاییند تا بغداد! حضرت قبول فرمودند و آمدند.

یکی از عقاید فرقه‌های صوفیه، عقیده به صلح‌کل است. «صوفی» هیچ عقیده‌ای را غلط نمی‌شمارد و اختلاف مذاهب را اختلاف در رنگ و صورت می‌شمارد و صلح کل می‌طلبد. ولی اعتقاداتی همانند صلح کل صوفیه مخالف سیره قولی و فعلی بزرگان دین اسلام، حتی معارض با آیات قرآن و روایات اهل بیت (ع) است.

صوفیه اقطاب خود را دارای ولایت می دانند و برای ایشان مقام ولایت کلیه متصور هستند. وقتی به ایشان اشکال می شود که مگر در زمان غیبت امام عصر (عجل الله فرجه الشریف) ایشان دارای ولایت نیستند، برای توجیه کار خود ولایت را به دو قسمت ولایت کلیه و جزئیه تقسیم کرده، و اقطاب را دارای ولایت جزئیه می دانند که ولایت ایشان همانند ولایت معصومین (علیهم السلام) است.

از بزرگ‌ترین بدعت‌های صوفیه، مسئله بیعت ایمانی است که معتقدند تمام انسان‌ها باید با اقطاب صوفیه به عنوان نائبان و مجازین از طرف امام، بیعت کنند و هرکس از این بیعت ایمانی سر باز زند، ولایتی برایش حاصل نمی‌شود و ایمان شخص نیز وابسته به این بیعت است و بدون بیعت، ایمان آنها نیز کامل نخواهد بود. در این صورت می‌توان گفت نواب اربعه و تمام علما که دست بیعت به اقطاب صوفیه نداده‌اند بی‌ایمان هستند.

برای آنکه مردم حاضر به گوش سپردن سخن اقطاب صوفیه شوند، بزرگان صوفیه برای خود مقامات معنوی را مدعی شدند، که فراتر از گزافه‌گویی است. ایشان برای اقطاب سلاسل خود مقاماتی را متصور هستند که آن مقامات مختص به معصومین (علیهم السلام) است و تا به حال کسی غیر از معصومین (علیهم السلام) به آن اذعان نکرده‌اند.