عباس افندی یا عبدالبهاء، دومین پیشوای بهائیت بود که از کودکی، درس خیانت و خشونت را نزد پدر خود آموخت. او با زیرپا گذاشتن وصیت و پیش‌بینی پیامبرنمای بهائیت، برادرش را از جانشینی خود خلع کرد. عبدالبهاء در روابط سیاسی بسیار مرموز و زیرکانه عمل می‌کرد و همیشه به دنبال کسب حمایت قدرت‌ها بود. او در عین حال، خود را مسلمانی معتقد در فلسطین، جا می‌زد.

یکی از نشانه‌های هماهنگی و همدستی رهبران بهائیت با صهیونیست‌ها در اشغال فلسطین، تلاش برای کوچاندن اختیاری مردم فلسطین از سرزمین مادری‌شان، با تبلیغات منفی علیه این منطقه و یا دعوت به سکوت در مقابل توسعه‌طلبی یهودی‌ها بود.

بهائیان روایتی ضعیف از ام هانی ثقفیه به نقل از امام باقر (ع) که دارای عبارت «هذا مولود فی آخرِ الزّمانِ» را دلیل بر تولد امام دوازدهم با فاصله تاریخی از یازده امام دیگر می‌گیرند. اما هرچند آخرالزمان از دوران پیامبری تا زمان ظهور و قیامت را شامل می‌شود، ولی بنابر قرائن حالی واژه آخرالزمان در این روایت، تنها بر بازه زمانی دین اسلام و حضرت حجت بن الحسن (عج) قابل تطبیق است.

آقای علوی بروجردی در یکی از مصاحبه‌هایشان سخنانی در حمایت از حقوق بهائیان گفتند. برخی هم حمایت ایشان از حقوق انسان‌ها فارغ از عقایدشان را به پشتیبانی از بهائیت تعبیر کرده و به ایشان تاختند. اما حقیقت آنست که هیچ قانون و سابقه‌ای بر مجازات بهائیان بخاطر عقایدشان وجود ندارد تا آقای بروجردی با سخنان دووجهی، موجب ناراحتی دوستان و خشنودی دشمنان شوند.

پس از تهاجم رژیم پهلوی به مدرسه‌ی فیضیه و طالبیه در قم و تبریز و سخنرانی و بازداشت امام خمینی (ره)؛ قیام 15 خرداد 1342، بر علیه رژیم پهلوی شکل گرفت. رژیم شاه برای تسلط بر اوضاع، حدود 5000 نفر از مردم معترض را به خاک و خون کشید. اما جالب آن‌که تشکیلات بهائیت در اقدامی بی‌شرمانه، به ستایش سرکوب‌گران وحشی رژیم، برای کشتار مردم پرداخت!

نشریه «به سوی جهانی بهتر» که از سوی مرکز بهائیت در اسرائیل تهیه و میان نمایندگان جامعه بهائی منتشر شد، به دنبال الگودهی برای توسعه همه‌جانبه اجتماعی و اقتصادی بهائیت است. تشکیلات بهائیت به دنبال آن است تا به اسم خدمات اجتماعی، پروژه زوال فرهنگی ملّت‌ها را پی گیرد و توسعه‌ طلبی خود را تا رسیدن به مرحله برپایی حکومت بهائیت در عرصه گیتی دنبال کند.