وهابیان سال‌هاست که ملت مسلمان را به‌خاطر انجام اموری چون توسل و شفاعت و... تکفیر می‌کنند و در مورد احادیثی که مسلمانان در مقابل آن‌ها اقامه می‌کنند، بعضا می‌گویند این احادیث مربوط به زمان حیات پیامبر است نه پس از مرگ، در حالی‌که دلیل آن‌ها بر جدا کردن حیات از مرگ، تنها ترک این عمل توسط صحابه است که دلیلی باطل است.

گاهی اگر انسان اندکی به نتایج بعضا مضحک کلام خود دقت کند، شاید هرگز آن را به زبان نیاورد چه رسد به اینکه به انواع گوناگون و با طرق مختلف در پی اثبات آن برآید، مثل وهابیان که در انکار مساله‌ای چون شفاعت و توسل آن را عبادت تلقی می‌کنند، در حالیکه نحوه‌ی حکم آنها به این منتهی می‌شود که برای ما پرستیدن اشخاص زنده جایز است.

در روايات نيز در زندگى ائمه ما كه مردم هم در دوران حيات آن بزرگواران و هم بعد از شهادتشان به قبور مطهرشان پناهنده مى‌شدند. امام صادق عليه السلام در ضمن حديثى مى‏‌فرمايد: «ما پناه كسى هستيم كه به ما پناهنده شود.» امام باقر (عليه السلام) در سخن ديگرى مى‌فرمايد: « ....بر كسى به آنان پناه آورد و امانند براى كسى به آنان پناهنده شود.»

جامعهٔ سنی باورمند به جانشینی ابوبکر، پس از رحلت حضرت رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) است. اهل سنت، مدعای خود را مدلل می‌سازد. یکی از مهم‌ترین و شاید مهمترین دلایل آنان، خوانش (قرائت) ویژه از آیه‌ای از قرآن کریم است که به آیهٔ غار معروف می‌باشد. ليكن عالمان سنی که از آیهٔ مبارک ۴۰ سورهٔ توبه، فضیلت ابوبکر را قرائت می‌کنند، دچار «مغالطهٔ رها نکردن پیش‌فرض» گردیده‌اند.

از جمله شواهد و مؤیداتی که می‌تواند ادّعای شیعه مبنی بر نزول آیه اکمال در غدیر، را اثبات کند روایتی است که از سفیان بن عیینه درباره شأن نزول آیه 1 و 2 سوره معارج پرسیدند. این رویت در یکی از معتبرترین کتاب‌های تفسیری مورد قبول وهابیت آمده و نویسنده آن کتاب، ردّی بر آن نداشته و همین می‌تواند نشانه پذیرش وی باشد.

عقاید تکفیری و افراطی که امروزه جهان اسلام را مبتلا ساخته است و منشاء پیدایش آن وهابیت است، تنها به تکفیر ختم نمی‌شود، بلکه درمراحل بعد دستاویز کسانی قرار می‌گیرد که به راحتی با آن حکم به جنگ و کشتن افراد بی‌گناه را صادر می‌کنند. مجوز این افکار در کلام محمد بن عبدالوهاب به وفور یافت می‌شود که جنگ با مخالفانش را واجب می‌داند.