شواهد و مدارك بي شماري از كتاب هاي خود ميرزا علي محمد باب و كتب بابيان و بهائيان در دست است كه ميرزا علي محمد ادعاي خدايي نيز كرده است.
در اينجا به چند مدرك ذيل كفايت مي شود:

1- سيد علي محمد در نامه ي خود به يحيي (صبح ازل) [1] چنين مي نويسد:
«هذا الكتاب من الله الحي القيوم الي الله الحي القيوم؛ اين نامه اي است از خداي زنده و برپا دارنده جهان (باب) به سوي خداي زنده و برپا دارنده جهان (صبح ازل).»

2- باب در كتاب بيان فارسي باب اول، واحد يك مي گويد:
«كل شيي ء واحد (خودش) برمي گردد و كل شيي ء به اين شيي ء واحد خلق مي شود، و اين شيي ء واحد در قيامت بعد نيست، مگر من يظهره الله [2] الذي ينطق في كل شأن انني انا الله الا انا رب كل شيي ء و ان مادوني خلقي ان يا خلقي اياي فاعبدون.» يعني: با آمدن «من يظهره الله» قيامت (باب) برپا خواهد شد (زيرا قيامت هر ديني به قول بابي ها و بهائي ها آمدن دين بعد است) و آن من يظهره الله وردش اين است: من خدا هستم و جز من خدايي نيست و من پروردگار همه ي پديده ها مي باشم، و غير من هر چه هست آفريده من است، اي مخلوق من مرا پرستش كنيد.

3- ابوالفضل گلپايگاني در كشف الغطا، صفحه 341، سطر 20 مي نويسد: «باب در ماكو پرده برداشت و نداي قائميت و «ربوبيت» و شارعيت سرداد.»

4- باب در رساله ي للثمرة [3] در صفحه 4 خطاب به ميرزا يحيي صبح ازل مي گويد: «يا اسم الازل (ازل به حساب ابجد با يحيي مساوي است و شماره هر دو 38 است) فاشهد علي انه لا اله الا انا العزيز المحبوب؛اي يحيي! گواهي بده بر من كه نيست خدا جز من كه مقتدر و محبوب هستم.»در آغاز رساله ي نامبرده نظير اين مطالب آمده است.

5- علي محمد باب در كتاب الواح به خط خودش (لوح دوم) مي گويد:
«اللهم انك انت اله الألهين لتؤتين الالوهية من تشاء و لتنزعن الالوهية عمن تشاء... اللهم انك انت ربان السماوات و الارض و ما بينهما لتؤتين الربوبية من تشاء و لتنزعن الربوبية عمن تشاء، يعني پروردگارا! تو خداي بزرگ خداياني و البته عطا مي كني الوهيت را به هر كسي كه مي خواهي، و مي گيري الوهيت را از هر كه اراده كني و خداوندا تو پروردگار بزرگ آسمان ها و زميني، البته مي بخشي ربوبيت را به هر شخصي كه خواستي و منع مي كني آن را از هر كه خواستي.
و در كتاب دلائل سبعه عربي و فارسي پس از آن كه دو صفحه تمام مشتقات فرد را براي خدا آورده و خدا را از اوصاف «فرد و فريد و افراد و افرود و فراد و فرادين و فاردين و افرداء و مفارد و مفرد و فردان و متفارد و متفرد و فارد و فوارد» متصف كرده بعد مي گويد:
«لتؤتين الفردية من تشاء و تنزعن الفردية عمن تشاء؛ البته عطا مي كني فرديت را به هر كس كه بخواهي و مي گيري فرديت را از هر كه بخواهي.»
به راستي عجيب است، خداوند در عين اين كه فرد است، مي تواند فرديت را به كسي بدهد!! آري باب اين مطالب متضاد را مي گويد تا به ادعاي خدايي خودش لطمه وارد نيايد كه مي گويد:
«انني انا الله لا اله انا كنت من اول الذي لا اول فردا منفردا...؛ من همان خدايم، نيست خدايي جز من، من نخستيني هستم كه اولي براي او نيست، فرد و منفرد هستم...» [4] .
* * *
[1] اصل اين نامه را «ادوارد براون انگليسي» ضميمه ي كتاب نقطة الكاف كرده است.
[2] باب آن پيغمبر يا خدايي را كه بعد از او خواهد آمد «من يظهره الله» مي نامد و حسينعلي مدعي است كه منظور از من يظهره الله من هستم چنانكه قبلا ذكر شد.
[3] كتاب للثمره نسخه خطي است و ظاهرا همان كتابي است كه در كتاب آيين باب، صفحه 12، آن را به عنوان نصوصات راجع به وصايت صبح ازل از مؤلفات سيد باب مي شمارد (محاكمه و بررسي باب و بهاء، ج 2، ص 254 و 256).
[4] محاكمه و بررسي باب و بهاء، ج 3، ص 8 و 256 - علي محمد باب در كتاب پنج شأن نيز ادعاي خدايي كرده (مدرك قبل، ص 263).