بهائیت و استعمار
بهائیان امتیاز پیامبران بر سایر افراد را در بی‌نیازی از اصحاب قدرت و ثروت و مقابله با آنان برمی‌شمارند. این در حالیست که پیامبرخوانده‌ی بهائی، خود و نزدیکانش رابطه‌ای بسیار نزدیک با استعمار روس‌تزار داشته، جانش را مدیون این استعماری است، دعاگوی ستمگران است و شخصاً به دریافت حقوق از استعمار تزاری اعتراف کرده است.
بهاییت، نه یک دین، بلکه یک حزب سیاسی وابسته به استعمار است. با این حال، دولت تونس حق دارد و "باید" هم چنین رفتار کند. کدام کشور حاضر است یک سازمان جاسوسی را به عنوان یک دین بپذیرد؟ و برای اعضای آن، حق و حقوق شهروندی قائل شود؟
سران بهائی، به خیال پشتیبانی دائمی روس‌ها، سرسپردگی عجیبی به استعمار روس‌تزار داشتند و لذا پیوسته بهائیان را به چاپلوسی برای این استعمار ترغیب می‌کردند. آری؛ اینست حال و حکایت پیشوایان مسلک ساختگی بهائیت که بر خلاف ادیان الهی و به جای تکیه بر آحاد مردم، حفظ حیات و پیشرفت خود را در گرو ارتباط و خدمت به استعمارگران می‌دیدند.
امپراطوری روس‌تزار با حمایت از پیشرفت بهائیت در عشق آباد و حضور مستقیم در برپایی مرکزی تبلیغی برای بهائیان در مستعمرات خود، به دنبال برپایی جنگ نرم بر علیه اسلام و مذهب شیعی بود. از طرفی، ماهیت مشرق الاذکار عشق آباد نشان داد که چنین مکان‌هایی، نه تنها محل خواندن دعا، بلکه مرکزی برای پیشبرد فعالیت‌های تبلیغ حضوری و تهاجمی بهائیت به شمار می‌آیند.
آیا حمایت استعمارگران از بهائیت، علّتی جز دست‌نشانده بودن این مسلک شبه دینی دارد؟! چرا که اگر استعمارگران به دنبال نیت‌های خدایی و یا کسب رضایت مردمی بودند، هیچ‌گاه دست به اشغالگری و چپاول ملّت‌ها نمی‌زدند! بسی ساده‌انگاری است که همکاری همه‌جانبه‌ی استعمارگران با بهائیت را خالصانه و از سر عشق به کمالات نداشته‌ی سران بهائیت بدانیم!
چگونه بهائیت در مواجهه با حزب نژادپرست و جنگ‌طلب نازی راه سازش و اطاعت را در پیش گرفت؛ اما اینک پس از دَه‌ها سال، به مقایسه‌ی نظام اسلامی با هیتلر می‌پردازد و با تناقض و دروغ‌پردازی، وِجهه‌ی انقلاب اسلامی را این‌گونه به رُخ جهانیان می‌کشد: «مهم این است که جانیان حاکم بر ایران را کمتر از هیتلر ندانیم و نوع فاجعه را کمتر از هلوکاست نخوانیم».
اندکی پس از به قدرت رسیدن حزب نازی و آغاز دیکتاتوری هیتلر در آلمان، شوقی افندی بیانیه‌ای را خطاب به بهائیان ساکن آلمان صادر و در آن تأکید بر وجوب اطاعت از حکومت نازی این کشور را دارد. اما به راستی حتی اگر شوقی افندی از علم الهی هم تُهی می‌بود، نمی‌بایست بر سر دیکتاتور جنگ‌طلب و نژادپرستی چون هیتلر و حزب نازی، این‌گونه حساب باز می‌کرد!
دریافت این لقب به خاطر خدمتی بوده که عبدالبهاء به قشون انگلیس داشته است و کمک کردن به قشون انگلیس نه تنها حرکتی سیاسی نبوده، بلکه کمک به نیازمندان بوده است. اما این توجیه بر خلاف عقل و اخلاق در حالیست که کمک به دو طرف در حال نزاع در واقع دشمنی در طرف مقابل خواهد بود. از طرفی عبدالبهاء در جایی دیگر، کمک به ظالم و متجاوز را در واقع ظلم به مظلومان برشمرده است!
عبدالبهاء با کمک به ارتش مهاجم انگلیس در کنار سر دادن شعار ممنوعیت دخالت در سیاست، سیره‌ای در بهائیت بنا نهاد تا با سر دادن شعار ممنوعیت دخالت در سیاست، حاشیه‌ی امنی برای فعالیت‌های خائنانه و پشت‌پرده‌ی بهائیت فراهم شود. لذاست که می‌بینیم امروزه بهائیت در ایران نیز با پنهان شدن پشت این شعار، به ضربه زدن به حاکمیت کشورمان اشتغال دارد.
لیدی بلامفیلد در کتابش که به تأیید رهبران بهائی رسیده، به بخشی از نقش تدارکاتی عبدالبهاء برای نیروهای انگلیسی در اشغال فلسطین می‌پردازد. اما به راستی پیشوایان بهائیت به خوبی نشان دادند که نه تنها در دورویی بی‌نظیرند و از خیانت به دولتی مثل عثمانی که ثناگویش بودند هیچ ابایی نداشتند؛ بلکه بر خلاف شعارهای صلح‌طلبی خود، برای ادامه‌ی جنگ نیز گام برداشته‌اند.
به راستی کشوری که سیاهه‌ی جنایاتش را هیچ کتابی گنجایش ندارد، چگونه می‌تواند توسط مدعیان پیشوایی الهی، در زمانی که در اوج اشغالگری و ستمگری مستقیم بود، نماد عدالت و امید برقراری صلح جهانی خطاب شود؟! و اگر این ثناگویی‌ها و خوش‌خدمتی‌ها، چاپلوسی نیست، پس چیست؟!
یکی از بهانه‌هایی که اعضای تشکیلات بهائیت به وسیله‌ی آن، سعی در ایجاد نفرت علیه حکومت و تخریب جمهوری اسلامی ایران را دارند، ارتباط کشورمان با دولت روسیه است. در این راستا با طرح مسائلی نظیر، جدا کردن مناطقی از ایران توسط امپراطوری روس‌تزار را بهانه‌ای برای خیانت جمهوری اسلامی به ایران در پی این ارتباط مطرح می‌کنند.
در زمان ریاست جمهوری ریگان (که به اسم دفاع از حقوق بشر، از جاسوسان و مجرمان بهائی در ایران، ابزار فشار بر علیه کشورمان ساخته بود)، ناو جنگی آمریکایی "یواس‌اس وینسنس" یک فروند هواپیمای مسافربری ایران را با 290 سرنشین سرنگون می‌کند و تمامی سرنشین‌های آن را به قتل می‌رساند و خدمه‌ی ناو جنگی به جای محاکمه، با دریافت مدال مفتخر می‌شوند.
آن‌چه در ماجرای پس از اعدام علی‌محمد باب جلب توجه می‌کند، حضور کنسول روس تزار بر سر جنازه‌ی باب، گریه‌ی وی بر جسد به خاک افتاده‌ی او و تصویربرداری از آن است. اما به راستی چرا نماینده‌ی کشوری که سال‌ها با ایران جنگیده، سرزمینش را غصب، بسیاری از مردمان آن را کشته و اموالشان را غارت نموده، باید بخاطر مرگ باب افسوس بخورد؟!