اهل بیت و تصوف
بعضی از عالمان شیعی دارای گرایشات صوفیانه، در آثارشان، شقیق بلخی را شاگرد امام کاظم (ع) دانسته‌اند؛ این در حالی است که هیچ گونه دلیلی بر مدعای خویش نداشته و فقط طبق داستانی که ضعفش آشکار است، شقیق دیدار مختصری با امام کاظم (ع) داشته و در آن، قرینه‌ای بر استفاده معنوی از آن امام وجود ندارد.
«ابن‌عربی» به خاطر اینکه تحت تأثیر آموزه‌های اهل سنت بوده، در کتاب خویش، قائل به کفر حضرت ابوطالب علیه‌السلام شده است؛ در حالی که روایات معصومین علیه‌السلام، دلالت بر ایمان حضرت ابوطالب علیه‌السلام داشته و سخن «ابن‌عربی» با آموزه‌های معصومین علیه‌السلام در این مسئله، معارض است.
معصوم علی‌شاه، تلاش کرده اجازه ارشاد سلوکی «ابراهیم ادهم»، را از امام سجاد (ع) آغاز کند و او را مأذون از جانب آن امام (ع) معرفی کند، در صورتی که دلیل معتبری بر ارتباط امام سجاد (ع) و ابراهیم ادهم وجود نداشته و سخن معصوم علی‌شاه نادرست و بی‌دلیل است.
متصوفه تلاش دارند برای رسوخ آموزه‌های خویش در جامعه شیعی، این باور را القا کنند که بزرگان متصوفه، شاگردان و از مرتبطین با حضرات معصومین (ع) بوده‌اند؛ به این خاطر، در کتاب‌های خویش، به داستان‌هایی همچون دیدار شقیق بلخی با امام کاظم (ع) استناد کرده، در صورتی که اعتبار چنین داستان‌هایی، در نهایت ضعف است.
معروف کرخی، یکی از شخصیت‌هایی است که در انتساب جریان تصوف با اهل‌بیت (ع)، نقش اساسی دارد؛ این درحالی است که وجود تاریخی چنین فردی، قابل اثبات نیست.
نورعلی تابنده، اختلافات حضرت زهرا(س) با خلفا را جزئی دانسته و قائل شده که خلفا نسبت به حریم حضرت زهرا(س)، با احترام برخورد می‌کردند؛ در حالی که تاریخ، خلاف این مسئله را نشان می‌دهد.
محمداسماعیل صلاحی مدعی بود که عده‌ای برای تخریب چهره امام خمینی(ره)، داستانی از دیدگاه آیت‌الله‌العظمی بروجردی در مورد مؤلف کتاب مصباح‌الشریعة منتشر کرده‌اند؛ در صورتی که حضرت امام(ره)، انتساب کتاب مصباح‌الشریعة به امام صادق(ع) را نمی‌پذیرد.
مصباح‌الشریعة کتابی است که از دیرباز در مورد مؤلف آن بین علمای شیعه اختلاف بوده؛ بیشتر کسانی که قائل به انتساب کتاب به امام صادق(ع) بوده‌اند، دارای مسلک عرفانی بوده و به این خاطر دچار تسامح شده‌اند، ولی علمای بزرگی مانند آیت‌الله‌العظمی بروجردی، انتساب کتاب به امام صادق(ع) را نمی‌پذیرند.
عابدان و زاهدان بصره که دارای تفکر عثمانی بودند، در زمان خشکسالی مکه به این شهر آمده و برای بارش باران به درگاه الهی استغاثه کردند که اثری نبخشید؛ امام سجاد(ع) برای روشن کردن چهره‌ی زاهد نمای آنها، در همان مجلس دست به دعا برداشته و باران شروع به باریدن کرد.
شطحیات یکی از مهم‌ترین اشکلاتی است که بر جریان تصوف مطرح می‌شود؛ متصوفه برای رهایی از انتقادات متشرعین، به روایات شطح‌گونه همچون خطبةالبیان منسوب به امام علی(ع) تمسک کرده تا گفتار نادرست بزرگان خود را توجیه کنند. این در صورتی است که صدور این‌گونه خطبه‌ها از معصومین(ع)، طبق قرائن محکم، مورد تردید جدی است.
عصر امام صادق(ع) عصر عرضه اندیشه‌های مختلف بوده و در این زمان، امام(ع) برای حفظ شیعیان از اندیشه‌های مسموم، اقدام به مبارزه با این اندیشه‌ها نمود. یکی از این اندیشه‌ها، تفکر انحرافی «تصوف» بود که در بین اهل‌سنت ایجاد شده بود و خطر نفوذ آن به درون بدنه شیعه وجود داشت. امام(ع) با روشنگری خویش، از وجود تعارض بین سلوک آنها و سلوک عرفانی خویش سخن گفته و آنها را از گرایش به چنین تفکری برحذر داشت.
تعطیل نمودن فعالیت‌های اقتصادی، یکی از آداب انحرافی بوده که در بین متصوفه رواج داشته است؛ امام باقر(ع) در کنار انتشار علوم دینی، به فعالیت‌های اقتصادی برای ایجاد وسعت زندگی خانواده خویش می‌پرداختند و فعالیت‌های اقتصادی ایشان، مبارزه عملی با جریان‌های متصوفه بوده است.
متصوفه، تعالیم خویش را باطن اسلام دانسته و در جامعه، مخالفشان را مخالف اسلام معرفی نموده‌اند؛ این درحالی است که معصومین(ع) به عنوان مروجان واقعی اسلام، در زمان‌های مختلف، انحرافات مسلک تصوف را برای شیعیان بیان نموده‌اند تا جامعه شیعی، دچار آسیب‌های عملی و اعتقادی این مسلک انحرافی نشود.
اهل بیت (ع) به عنوان هادیان جامعه به سوی صراط مستقیم، همیشه با جریانات انحرافی به مقابله برخواسته و با روشنگری‌های خویش، جامعه شیعی را از انحراف برحذر می‌داشتند و دستورات لازم را برای حفظ جامعه از آسیب‌های این جریانات، تذکر می‌دادند.